Nga Sonia Koshkina, World Crunch
Ekzistojnë mendime të ndryshme në Europë se kriza energjetike është për shkak të luftës “midis Ukrainës dhe Rusisë”, jo për shkak të pushtimit të Ukrainës nga Putini. Është një ndryshim delikat, por i rëndësishëm në mënyrën se si shumica e përceptojnë dhe që zbulon suksesin e pjesshëm të fushatës së propagandës dhe dezinformimit të Rusisë.
Edhe disa politikanë pro-ukrainas përdorin vazhdimisht shprehjen “lufta në Ukrainë” për të theksuar se çfarë shkaktoi rritjen e çmimeve të energjisë ose pse të ardhurat e familjeve në Perëndim pritet të shënojnë rënie.
Sigurisht që është e padrejtë të fajësosh Ukrainën për këto probleme. Polarizimi i shtuar në shoqëri që do të vijë, në formën e ndjenjave antiqeveritare dhe lëvizjeve sociale, do të thotë se një pjesë në rritje e popullsisë në Perëndim ka të ngjarë të “humbasë” dhe të bjerë nën ndikimin e pro-rusëve, politikanëve ekstremistë.
Shembulli i Kinës
Ekziston një ndjenjë e qartë në Europë se ashtu siç kemi qenë të varur nga energjia ruse, ne jemi gjithashtu të varur nga produktet e lira që vijnë nga Kina. Shumë industri strategjike janë zhvendosur nga Europa në Kinë, sepse atje gjithçka është më e lirë, gjë që është një problem i madh, i shprehur më qartë nga Shtetet e Bashkuara, të cilat po i bëjnë presion Europës që të jetë më skeptike për lidhjet e saj ekonomike me Kinën.
Dhe kështu ne kemi vënë re se Kina është shumë e ngjashme me regjimin rus: autoritare, jodemokratike dhe e frikësuar nga demokracia liberale dhe nuk respekton vlerat e shoqërisë dhe qytetërimit tonë.
Pra, ne e dimë se Kina nuk është një aleat, por një kundërshtar.
Pak vite më parë, projekti i quajtur “17+1” u lançua për të tentuar rikthimin e “Rrugës së Mëndafshit”.
Disa vende, veçanërisht ato baltike, që atëherë janë tërhequr nga diçka e tillë. Kjo do të thotë, ata që dinë nga historitë e tyre rreziqet e autoritarizmit nuk duan të bëhen pjesë e ambicieve të Kinës.
Një shembull tjetër: kompanitë kineze janë praktikisht të përjashtuara nga rrjeti 5G në Europë. Ne kemi vepruar bazuar në shqetësimet e sigurisë për t’i dhënë Kinës akses në informacione dhe në infrastrukturën kritike të internetit dhe komunikimit.
Cili do të jetë fundi i Putinit?
Në fund të fundit, ndërsa shikojmë nga e ardhmja e Ukrainës, ne nuk duhet të marrim vendime bazuar në atë që mund ose nuk mund t’i ndodhë Rusisë si rezultat. Ne duhet të marrim vendimet duke menduar vetëm për vetën tonë. Megjithatë, një mendim i tillë shumë shpesh i ka lidhur duart Gjermanisë.
Por çfarë do të ndodhë pas Putinit? Po sikur pasardhësit e tij të jenë edhe më keq? Më agresive?
Sanksionet kundër Rusisë kanë prekur sektorët ekonomikë dhe potencialin ushtarak-industrial, i cili është reduktuar ndjeshëm për shkak të aksesit të kufizuar në komponentët e nevojshëm.
Në të njëjtën kohë, rusët e zakonshëm, të joshur nga idetë e imperializmit, madje janë gati të sakrifikojnë rehatinë e tyre të përditshme për ambiciet e Putinit. Kur numri i arkivoleve të ushtarëve të mobilizuar që kthehen në Rusi të rritet ndjeshëm, kjo do të shërbëjë si një thirrje për tu zgjuar.
Mund të ndikojë shumë keq në ndërgjegjen e njerëzve. Kjo tashmë po ndodh pjesërisht pasi grupe të ndryshme në elitën ruse po fajësojnë njëri-tjetrin për dështimet aktuale ushtarake.
Oligarkët janë gjithashtu të vetëdijshëm se pasuria e tyre po tkurret dhe do të kërkojnë mundësi për të ruajtur pasuritë e tyre. Një shembull është Oleg Tinkov, i cili ka hequr dorë nga shtetësia ruse. Konfliktet në nivelin e elitave në Rusi janë një nga mundësitë.
Kremlini ka spastruar aktivistët, opozitën politike dhe median, dhe tani ata do të pastrojnë elitat; domethënë njerëzit në rrethin e tyre të ngushtë. Mund të ketë mënyra të ndryshme; më e thjeshta është akuza për korrupsion e ndjekur nga burgimi. Këta njerëz sigurisht që do të kërkojnë mënyra për të ruajtur pasurinë dhe ndikimin e tyre, raporton abcnews.al.
Logjikisht, në një moment, ata do të kuptojnë nevojën për të hequr qafe Putinin. Kjo nuk do të thotë se do të ndryshojë sistemin në Rusi; ndryshimi i liderit apo i disa njerëzve kyç në pushtet nuk do të zgjidhë asgjë thelbësore dhe nëse kjo ndodh Rusia pak a shumë do të mbetet e njëjtë.
Tundimi për energji të lirë
Po, në vitet 1990, Rusia ishte e dobët dhe për këtë arsye bëri disa lëshime ndaj Perëndimit. Në veçanti, ajo tërhoqi trupat e saj nga Europa Qendrore, duhej të kufizonte potencialin e saj bërthamor, etj.
Shumë politikanë në Europën Perëndimore nuk duan të imagjinojnë skenarë të tillë. Tani, Ukraina duhet të përfitojë nga një Rusi e dobësuar edhe një herë dhe ta përdorë këtë për të rivendosur integritetin e saj territorial dhe për të futur mekanizma ndërkombëtarë që do ta pengonin Rusinë sa më shumë që të jetë e mundur nga agresioni i ardhshëm.
Hapi tjetër është çmilitarizimi i Rusisë. Dhe Rusia nuk duhet të ketë më askses të energjisë dhe çmimeve të larta të gazit dhe naftës. Përveç kësaj, në dritën e ngjarjeve se si Rusia shkel sistematikisht garancitë ndërkombëtare të sigurisë, ajo duhet të përjashtohet nga sistemi i Kombeve të Bashkuara.
Sigurisht, shumë politikanë në Europën Perëndimore nuk duan të imagjinojnë skenarë të tillë dhe janë të përqëndruar vetëm që të rikthejnë marrëdhëniet e mëparshme ekonimike më Rusinë- në një kohë kur vendi eskportonte energji të lirë.
Konkurenca e eksporteve gjermane është ndërtuar mbi gazin natyror të lirë dhe kështu do të ketë një dëshirë të natyrshme për t’u kthyer sërish në të njejtën gjendje.
Një lider i ri rus që thotë “Unë jam ndryshe nga Putini ” dhe do të plotësojë të gjitha nevojat tuaja për energji, do t’u përshtatej shumë interesave të caktuara. Politikanët perëndimorë mund të thonë me kënaqësi: “Atëherë le të kthehemi si ishte më parë.”
Në atë pikë, do t’u mbetet vendeve të Europës Qendrore dhe Lindore, përfshirë Ukrainën, të vënë në dukje se Rusia nuk ka ndryshuar vërtet.
Në pamje të parë, po, por vetë sistemi do të ketë mbetur ashtu siç ishte. Në vend të kësaj, na takon ne të përcaktojmë të ardhmen që duam dhe gjithçka le të nisë që aty.
/albeu.com
