Pështatur nga The Guardian
Më 24 shkurt, pak para se të zbardhte agimi në Moskë, Vladimir Putin bëri fjalimin e fundit në një seri fjalimesh televizive. Paraqitjet e tij të mëparshme ishin ogurzezë për Ukrainën. Tani këtu ishte kulmi: shpallja e asaj që presidenti rus e quajti në mënyrë eufemitike një “operacion ushtarak special”.
Qëllimi, tha Putin, ishte “çmilitarizimi dhe denazifikimi” i Ukrainës.
Pak minuta më vonë, raketat u lëshuan drejt Kievit, Kharkivit dhe shumë qyteteve të tjera të Ukrainës. Për ukrainasit që u zgjuan nga tingujt e ndikimeve, dhe më pas për miliona në mbarë botën që u zgjuan me lajmin e vendimit të Putinit, reagimi i parë ishte tronditës.
Edhe ata ukrainas në qeveri që kishin kaluar javët e kaluara duke provuar se çfarë të bënin në rast të një sulmi rus, u habitën kur pushtimi u bë realitet.
“Kam pasur 10 minuta panik kur vrapova nëpër shtëpi dhe nuk e kisha idenë se çfarë të bëja. Më pas u mblodha dhe shkova në punë,” tha Natalia Balasynovych, kryetarja e Vasylkiv, një qytet jashtë Kievit që u godit në orët e para të luftës.
S’kaloi shumë, postblloqe të improvizuara u ngritën në të gjithë vendin, vullnetarë u dyndën për t’u regjistruar në njësitë e mbrojtjes territoriale dhe madje disa pensionistë filluan të punojnë duke bërë kokteje molotovi. Në të njëjtën kohë, miliona njerëz, kryesisht gra dhe fëmijë, ikën në perëndim të Ukrainës, ose kaluan kufijtë në vendet fqinje.
Gjatë ditëve të para të luftës kishte një ndjenjë se diçka e tmerrshme dhe e rëndësishme kishte ndodhur që do të ndryshonte konturet e çështjeve globale në mënyrë të pakthyeshme, por edhe konfuzion rreth asaj se si mund të dukej saktësisht dhe çfarë do të thoshte për të ardhmen e Ukrainës, Rusisë, Evropa dhe bota.
Ndërsa pushtimi i Putinit arrin në muajin e parë, disa nga këto pyetje kanë marrë përgjigje, por shumë ende mbeten në balancë.
Në mesin e komunitetit ndërkombëtar ka debate të vazhdueshme rreth asaj se sa e qëndrueshme duhet të ndiqet një linjë me Rusinë dhe ku ndarja është midis një detyrimi moral për të mbështetur Ukrainën dhe provokimit të mundshëm të Moskës në përshkallëzim të mëtejshëm, pasi për herë të parë që nga fillimi i viteve 1980, Putin ka lundruar. mundësia e përdorimit të armëve bërthamore.
Plani fillestar rus, duket se ishte se operacioni i tij do të ishte një lloj versioni pak më i përgjakshëm i aneksimit të Krimesë në vitin 2014, me xhepat e rezistencës të pastruar dhe më pas një regjim kukull rus të merrte kontrollin. Plani, i cili mund të bazohej vetëm në inteligjencën tronditëse me të meta për gjendjen shpirtërore në Ukrainë dhe gjendjen e ushtrisë së saj, u tregua shpejt si i pashpresë.
Një përparim i shpejtë në Kiev u lëkund dhe u zhvendos në luftime të zymta në periferitë perëndimore. Përpjekjet për të marrë Kharkiv dhe qytete të tjera në lindje u zmbrapsën, me humbje të mëdha ruse. Edhe në ato pak qytete ku rusët kanë vendosur kontrollin pa gjak, në jug të vendit, forcat e tyre përballen me turma të zemëruara dhe kanë pasur pak sukses në kooptimin e politikanëve vendas.
“Për vite me radhë ata kanë gënjyer veten se njerëzit në Ukrainë gjoja prisnin që Rusia të vinte”, tha presidenti ukrainas, Volodymyr Zelenskiy, në një nga fjalimet e tij të shpeshta video. Ata nuk gjetën bashkëpunëtorë që do t’ia dorëzonin qytetin dhe pushtetin pushtuesve.
Mungesa e suksesit ka çuar në një fazë më të zymtë të luftës. Ideja se taktikat e përdorura nga Rusia në Siri do të ishin moralisht dhe politikisht të papëlqyeshme për udhëheqjen ruse, duke pasur parasysh lidhjet familjare midis miliona rusëve dhe ukrainasve, u dëshmua shpejt naive. Rusia u tregua e gatshme t’i nënshtrohej Mariupolit, Kharkivit dhe qyteteve të tjera rusishtfolëse ndaj bombardimeve të pamëshirshme të artilerisë dhe ajrit.
Për Ukrainën, mes dhimbjeve të zemrës dhe gjakderdhjes, ekziston ndjenja e një ndjesie të re të identitetit kombëtar që po lind, edhe pse kërcënimi i zhdukjes së shtetit nga ushtria ruse nuk është zbutur.
Një vend ku shumë ide të ndryshme se çfarë do të thotë të jesh ukrainas kanë jetuar në një bashkëjetesë ndonjëherë të pakëndshme, tani ka gjetur një ide të përbashkët rreth së cilës të bashkohet.
“Unë supozoj se ata shpresonin se nuk do të ishte kështu, kur njerëzit e zakonshëm të dilnin pa armë për të ndaluar tanket dhe për t’u thënë atyre të largoheshin,” tha Genadi Trukhanov, kryebashkiaku rusisht-folës i Odesa-s , i cili dikur ishte konsideruar një ushtar rus. Ai shtoi se vetëm “një bastard, idiot apo i poshtër” do të hidhte bomba në Odesa.
Historitë e tmerrshme që dalin nga ata banorë të Mariupolit që kanë mundur të arratisen ditët e fundit e bëjnë pohimin e Putinit një muaj më parë se sulmi i tij kishte për qëllim të mbronte folësit rusë nga “gjenocidi” i Kievit, duket edhe më i shtrembër se sa dukej në atë kohë.
Në vitin 2014, Mariupol u nda midis elementëve pro-rusë dhe pro-ukrainas dhe pati përleshje të dhunshme në rrugë, por që atëherë ai ishte rinovuar dhe ndërtuar nga autoritetet ukrainase. Terrori në të cilin banorët e saj kanë jetuar si peng gjatë javëve të fundit është një tragjedi që ka të ngjarë të mbahet mend për dekadat e ardhshme.
Për fushatën e ngecur, të përgjakshme ushtarake të Rusisë, duket se nuk ka asnjë mundësi të afërt për një tërheqje dinjitoze ose një marrëveshje paqeje që mund të shitej si fitore, por gjithashtu nuk ka asnjë rrugë të qartë drejt një fitoreje ushtarake, përveç ndoshta përmes një intensifikimi të bombardimeve ajrore ndaj shkatërrojnë Ukrainën në vend që ta nënshtrojnë atë.
Nëse kjo do të ishte e pëlqyeshme për elitën rreth Putinit është një pyetje kyçe, dhe një pyetje që ka bërë që Kremlinologët të përpiqen të kuptojnë botën gjithnjë e më të errët të rrethit të brendshëm të Putinit.
Ajo që është e qartë është se vendimi i Putinit ka ndryshuar në mënyrë të pakthyeshme Rusinë si dhe Ukrainën. Presidenti rus ndërtoi një pjesë të madhe të apelit të tij politik në sigurimin e stabilitetit dhe përparimit ekonomik, madje së fundmi atij i pëlqente ta krahasonte qeverisjen e tij me atë të viteve të trazuara të viteve 1990. Tani ai ka bërë një farë mënyre për të rikrijuar atë paqëndrueshmëri brenda disa javësh, ndërsa aeroplanët ndalojnë së fluturuari, markat perëndimore shkojnë drejt daljes dhe tanket e rublave.
Ndryshe nga viti 2014, kur një pjesë e opinionit publik ndërkombëtar iu nënshtrua narrativave ruse për aneksimin e Krimesë, këtë herë veprimet ruse kanë qenë aq të neveritshme sa Kremlini e gjen veten me pak mbrojtës ndërkombëtarë. Zyrtarët rusë janë befasuar nga forca dhe shtrirja e reagimit perëndimor, si dhe nga shpejtësia me të cilën është errësuar klima politike në vend.
Është e vështirë të thuhet nëse lufta në Ukrainë shënon fillimin e fundit për Putinin dhe sistemin e tij, apo thjesht fillimin e një periudhe të gjatë që është shumë më e errët se ajo që shkoi më parë.
Disa në elitën ruse – si kreu i Rusisë Sot, Margarita Simonyan, apo zëdhënësja e Ministrisë së Jashtme Maria Zakharova – janë kënaqur me klimën e re, më të errët. Zakharova, e cila vetëm një javë para luftës po tallej me gazetarët perëndimorë për raportimin e pretendimeve të SHBA se një pushtim rus ishte i mundur, tani e ka përqafuar atë. Në një tubim të valëvitjes së flamurit në stadiumin Luzhniki në Moskë javën e kaluar, ajo tha se Rusia “po luftonte të keqen”.
Shumë të tjerë në elitë janë të tmerruar nga lufta e Putinit dhe vendimi duket se ka ardhur si një surprizë për të gjithë, përveç shumë pak njerëzve të besuar. Por ky shqetësim deri më tani mbetet i heshtur, ndërkohë që shtypja e brendshme rritet dhe luftënxitja publike gjithnjë e më e keqe mbush valët.
Për presidentin e Ukrainës, gjithashtu, muaji i kaluar ka parë një transformim të sjelljes dhe reputacionit të tij. Zelenskiy, në prag të luftës, shpesh dukej se ishte një burrë që përpiqej të luante dorën e tmerrshme që i kishin bërë. Ai foli me fjali të ngatërruara dhe të ngatërruara, duke folur menjëherë dhe duke ulur kërcënimin rus, i alarmuar qartë nga paralajmërimet nga Uashingtoni dhe Londra, por i prirur për të shpëtuar ekonominë ukrainase në rast se Putini nuk do të pushtonte.
Tani, ndërkohë që Putin po lulëzon në bunkerin e tij, Zelenskiy ka folur me presidentët, kryeministrat dhe papën, duke iu drejtuar parlamenteve anembanë botës dhe duke lëshuar një seri fjalimesh video të pasionuara për popullin e tij.
Megjithë përpjekjet me gjysmë zemre të blogerëve rusë për të pretenduar se Zelenskiy është larguar prej kohësh nga Ukraina dhe të gjitha videot janë false, është e qartë se presidenti dhe rrethi i tij i ngushtë kanë qëndruar në kryeqytet, duke injoruar ofertat dhe sugjerimet perëndimore për evakuim. zhvendosni qendrën e qeverisë në Lviv në perëndim, edhe pse kishte raporte të besueshme të inteligjencës për skuadrat e goditura të dërguara për ta vrarë atë.
Në këtë proces, Zelenskiy ka fituar mbështetje dërrmuese nga shumë ukrainas, madje edhe ata që më parë ishin kundërshtarë të tij politikë. “Njerëz të lirë të një kombi të lirë,” filloi ai një nga këto fjalime të fundit të martën. “Çdo ditë e kësaj lufte e bën gjithnjë e më të qartë se çfarë është “denazifikimi” i tyre”.
Me sy të rraskapitur, por me shumë pasion në zërin e tij, Zelenskiy renditi viktimat më të fundit civile të sulmit rus dhe ukrainasit më të fundit që iu dhanë medaljet e trimërisë.
“Ishte një ditë me ngjarje të vështira… por ishte një ditë tjetër që na afroi të gjithëve më afër fitores sonë dhe paqes për shtetin tonë”, tha Zelenskiy, duke përfunduar fjalimin e tij.
Ukraina ka pësuar humbje të tmerrshme gjatë muajit të kaluar, por pakkush prisnin që në katër javë fushata e Rusisë kundër fqinjit të saj do të kishte arritur kaq pak rezultate për Putinin në terren. Ka një rrugë të gjatë për të shkuar drejt çdo rezultati që mund të konsiderohet si një fitore për Ukrainën, por me çdo ditë që kalon, më shumë ukrainas i besojnë Zelenskiy-t dhe se një fitore e një lloji është e mundur.
