Më 11 dhjetor, Eva Kaili, nënkryetare e Parlamentit Europian, dhe tre të tjerë u akuzuan dhe u burgosën për korrupsion të dyshuar në lidhje me Katarin. Të shtunën më 10 dhjetor, policia belge gjeti çanta me para të gatshme (të paktën 600,000 euro) në shtëpinë e saj.
Një tjetër deputet socialist, belgu Marc Tarabella, është gjithashtu i implikuar. Si nënkryetar i delegacionit të Parlamentit Europian për marrëdhëniet me Gadishullin Arabik, ai tha se Katari ishte “një shembull për t’u ndjekur” për vendet e tjera në rajon.
Ky rast nuk mund të thuhet se është tipik i asaj që ndodh në Parlamentin Europian. Në të vërtetë, institucioni nuk është përballur kurrë më parë me një skandal korrupsioni të këtyre përmasave.
Por ky skandal duhet të shërbejë si thirrje zgjimi.
Katari nën vëzhgim
Skandali ka shkatërruar narrativën që autoritetet e Katarit dhe disa nga mbështetësit e tyre janë përpjekur të krijojnë prej vitesh dhe aq më tepër që nga fillimi i kompeticionit të Kupës së Botës.
Nëse akuzat vërtetohen, kjo do të konfirmonte dyshimet se autokratët e vendit kanë përdorur prej kohësh imazhin e tij në një përpjekje për të rritur strategjinë e investimeve ndërkombëtare dhe për të zhvilluar biznese.
Deri më sot, Katari nuk ka treguar se po pret Kupën e Botës për të mësuar nga tifozët e demokracive liberale ose për të moderuar shoqërinë e tij shumë konservatore. Në vend të kësaj, liderët e vendit janë përqendruar në punësimin e konsulentëve dhe zëdhënësve dhe duke ftuar figura me ndikim në Doha për të marrë pjesë Kupën e Botës.
Nëse konfirmohet nga gjykatat, skandali mund të hapë një kuti korrupsioni të Pandorës midis elitave politike, administrative, ekonomike dhe mediatike të vendit.
Ndërkohë, sistemi francez i drejtësisë vazhdon të hetojë kushtet në të cilat Kupa e Botës iu besua monarkisë, duke përfshirë një drekë midis presidentit të atëhershëm Nicolas Sarkozy dhe elitave të Katarit në nëntor 2010.
Thirrje për ndryshime në Parlamentin Europian
Ky skandal ilustron gjithashtu nevojën për ndryshime dhe reforma në Parlamentin Europian. Rastet e shumta të zbuluara nga shtypi tregojnë se presioni i lobeve ndaj anëtarëve të tij po rritet së bashku me përgjegjësitë dhe ndikimin e eurodeputetëve.
Prania dhe aktivitetet e lobistëve tashmë janë shumë të rritur në nivelin e institucioneve europiane në krahasim me shumë shtete anëtare, por ligji dhe praktika duhet të evoluojnë vazhdimisht për t’iu përshtatur strategjive të tyre të rinovuara.
Ne gjithashtu duhet të krijojmë një mjedis që mban larg politikanët me më pak etikë. Për shembull, nuk është e drejtë që eurodeputetët të jenë në gjendje të punojnë si konsulentë ose avokatë në kufijtë e mandatit të tyre dhe që emisarët nga vendet jo anëtare të BE-së nuk duhet të detyrohen të regjistrohen në regjistrin e transparencës që kërkohet nga të gjithë njerëzit e tjerë të cilët synojnë të jenë pjesë e institucioneve europiane.
Së fundmi, është thelbësore që partitë t’i kushtojnë më shumë vëmendje ndershmërisë së kandidatëve për Parlamentin Europian, dhe që BE-ja të ketë një komitet të pavarur të etikës me kompetenca të gjera hetimi dhe sanksionimi.
Parlamenti Europian ka debatuar për këto çështje për 30 vite tani, dhe shumë OJQ, grupe të ekspertëve dhe ekspertë kanë bërë sugjerime në këtë fushë. Është bërë përparim, por me një ritëm shumë të ngadaltë për të anashkaluar lobistët dhe deputetët e pangopur të PE.
Mësime për të ardhmen
Natyrisht, asnjë ligj nuk do t’i pengojë kurrë parlamentarët e korruptuar që të shesin ndikimin e tyre tek ofertuesi më i lartë.
Por nëse Parlamenti Europian do të përpiqej më shumë për të eleminuar abuzimet, nëse transparenca, ndershmëria dhe etika do të ishin në qendër të organizimit të punës së tij, atëherë institucioni nuk do të kishte njerëz të pandershëm dhe partitë politike nuk do të rrezikonin më t’i dërgonin atje. Personat e korruptuar do të ishin gjithashtu më të kujdesshëm në mënyrën se si veprojnë.
Është gjithashtu thelbësore për autoritetet europiane dhe kombëtare që të vendoset drejtësia dhe që protagonistët e skandalit të korrupsionit të Katarit të mos kenë më në pozicione ndikimi.
Së fundmi, duhet luftuar relativizmi që mbështet politikën e jashtme të BE-së. Jo të gjitha vendet e jashtme janë miq dhe jo të gjithë përfaqësuesit e tyre sillen në mënyrë adekuate.
Disa vende nuk hezitojnë të përdorin metoda të paskrupullta kur punojnë me partnerët europianë dhe mohimi nuk është një përgjigje e përshtatshme për një sjellje të tillë.
/albeu.com
