Një lajm tepër pikëllues për botën e futbollit ka ardhur pak çaste më parë, ku u njoftua ndarja nga jeta e ish-lojtarit të Lazios dhe Interit, Sinisa Mihajloviç.
Sinisa Mihajloviç nuk ia doli. Ai luftoi për tre vjet e gjysmë pa hequr dorë nga të vazhdonte të jetonte sikur asgjë të mos kishte ndodhur, përveç momenteve më të vështira apo atyre në të cilat u detyrua të ndalonte për trajtime veçanërisht invazive. Në një deklaratë për shtyp në konferencë në fillim të korrikut 2019, ishte vetëm një bezdi kalimtare që nuk mund ta pengonte kurrë punën, interesat, ekzistencën e tij. Një shembull konkret për të gjithë.
Mihajloviç ka lindur më 20 shkurt 1969. Përvojat në Borovë dhe Vojvodinë e shtynë atë ta çojë në Beograd ku u bë protagonist i një cikli të jashtëzakonshëm për ekipin serb. Si anësor i majtë sulmues ai fitoi dy kampionate jugosllave (pas atij që fitoi në Vojvodina), një Kupë Evropiane dhe një Kupë Ndërkontinentale. Roma vendos ta çojë atë në Serie A. Ai qëndron në “Giallorossi” për dy sezone përpara se të transferohet në Sampdoria ku Eriksson e shndërron atë në qendërmbrojtës, një rol që do ta bëjë atë patjetër të shpërthejë në ciklin e Lazios në gjashtë vite plot trofe, një Scudetto, dy Kupa të Italisë, po aq Superkupa kombëtare, një evropian dhe një Kupa e Fituesve të Kupës. Mancini e donte atë te Interi ku përfundoi karrierën e tij si lojtar duke fituar një tjetër Scudetto, dy Kupa Italie dhe një Superkupë të Italisë. Një karrierë e jashtëzakonshme u krye me më shumë se 100 gola, duke përfshirë ato për kombëtaren jugosllave (më vonë Serbi-Mali i Zi), falë një këmbe të majtë shkatërruese që u bë legjendë falë goditjeve të vendosura, mes të cilave edhe hat-trick nga një goditje dënimi, spikat kundër Sampdorias në ’98.
Në vitin 2006 ai doli në pension dhe u bë komandanti i dytë i Roberto Mancinit në Inter , duke filluar karrierën e tij si trajner. Si trajner i parë u largua nga Bolonja në vitin 2008, përpara se të drejtonte Catania-n dhe Fiorentinën, kombëtaren serbe, Sampdoria, Milanin, Torino, 9 ditë të munduara në Sporting Lisbonës dhe rikthimin në Bologna, ku zëvendësoi Pippo Inzaghin dhe ku, në fillim të Sezoni 2019 /20, bën të ditur sëmundjen e tij në një konferencë për shtyp.
Një futbollist i dikurshëm, një person pa gjysmë masa, ai ishte i aftë për gjeste të jashtëzakonshme dhe grindje epike, të shndërruara më vonë në miqësi (me Ibrahimovic). Asnjëherë i parëndësishëm, ai ka marrë pozicione të diskutuara dhe të diskutueshme (shih nën hyrjen e tigrit Arkan, organizator i spastrimit etik të kërkuar nga presidenti serb Millosheviç, i mbrojtur nga Mihajlovic) duke mos hequr dorë kurrë nga të qenit vetvetja dhe duke thënë atë që mendonte në një botë të niveluar me standarde. Sinisa i fundit është ai që do të mbetet më i impresionuar, i mposhtur nga sëmundja, por i pranishëm në stol, në fushë stërvitore apo me qëllim që të drejtojë ekipin e tij nga spitali, por nuk ka dyshim se e gjithë ekzistenca e tij duhet marrë si shembull, për ata që nuk duan të fshihen kurrë./ albeu.com
