Luba Dovzhenko, 18 vjeç, një studente e gazetarisë në Kiev iu ndërpre ëndrra e saj mëngjesin e 24 shkurtit ku Rusia ndërmori sulmin ndaj Ukrainës.
Ajo rrëfen për “The Times” jetën, se si ka ndryshuar që pas agresionit rus.
“Ditët e tua nisin herët në mëngjes, në bunkerët ku fle pranë miqve. Strehimoret nëntokësore të Kievit janë vende të zhurmshme dhe të zëna me shumë fëmijë të vegjël. Ne hamë pak bukë dhe gjalpë, ose tërshërë nëse dikush është duke gatuar. Një mbrëmje javën e kaluar hëngrëm zierje – ishte ushqimi ynë i parë i nxehtë brenda disa ditësh. Gjatë mëngjesit, ne kontrollojmë lajmet për të zbuluar nëse rusët kanë avancuar.
Puna e parë është ardhja e furnizimeve për dërgesë: ushqime, municione apo ndoshta ilaçe që do të shpërndahen në të gjithë qytetin. Shumë njerëz janë shumë të frikësuar për të lënë apartamentet e tyre, ose nuk kanë ende para për t’u larguar nga qyteti, kështu që ne marrim furnizime për ta.
Grupet vullnetare shpërndajnë detyra në mënyrë që ne të dimë se cilat ndërtesa duhet t’i çojnë furnizimet çdo ditë, duke punuar gjithmonë në grupe me nga dy ose tre, sepse nuk është e sigurt të shkosh vetëm. Kalojmë shumë kohë duke lundruar nëpër zona të rrezikshme dhe shpesh nuk kemi kohë për t’u kthyer në të njëjtin bunker gjatë natës.
Kam mësuar të marr gjithmonë batanije me vete që të gjej një vend për të fjetur. Por shpeshherë zhurma nga sulmet ajrore është aq e madhe saqë gjithsesi nuk pushojmë shumë.
Unë kam qenë student i gazetarisë para fillimit të luftës. Unë mbaj një armë tani, por është vetëm për mbrojtje. Nuk duam të gjuajmë pa provokim. Në vend të kësaj, ne kryesisht punojmë në mbështetje dhe transport humanitar, duke sjellë ushqim dhe ujë për njerëzit që kanë nevojë, dhe municion të freskët për ushtarët.
Ne gjithashtu kërkojmë për të infiltruar rusë. Si ukrainas, ne mbajmë shirita dhe shirita të verdhë në krahë për të identifikuar veten, por tani po gjejmë rusët të veshur me të verdhë si maskim. Pra, ne jemi gjithmonë në gatishmëri për çdo burrë që nuk e njohim, ose që askush nuk e njeh këtu, të cilët përpiqen të përfshihen në strategji ose dërgesa.
Ndoshta janë vetëm; shpesh rrobat e tyre nuk u rrinë siç duhet, ose ecin sikur nuk e njohin zonën.
Por ne nuk ndalojmë askënd vetë; në vend të kësaj, ne u themi autoriteteve. Nëse zbulojnë se ai ka letra ruse mbi të, ai mbahet si i burgosur dhe do të lejohet të kontaktojë familjen ose trupat e tij për t’u treguar se ku është.
Të hënën, unë dhe dy shokë po dërgonim furnizime në një ndërtesë. Nuk mundëm të hynim brenda, por pamë se xhamat ishin thyer dhe ishim të shqetësuar se ishte plaçkitur. Kështu që unë dhe një mik vendosëm të futeshim brenda dhe të siguroheshim se ishte i sigurt. Filluam të ngjiteshim përmes një ballkoni, por ai u shemb.
Të dy ramë. Ai theu këmbën, unë lëndova dorën dhe na u desh të shkonim me radio për ndihmë. Unë u trajtova në një spital të përkohshëm, por ai duhej të shkonte në Lviv derisa të shërohej.
Unë jetoja me familjen time para fillimit të luftës. Një javë para pushtimit, nëna ime kishte shkuar në Poloni për një udhëtim pune. Ne nuk ishim shumë të shqetësuar pasi tensionet u rritën, por në ditën që rusët kaluan kufirin, vëllezërit e mi më të mëdhenj u dërguan në vijën e frontit. Nëna ime u përpoq të kthehej për të qenë me ne, por ne nuk gjetëm një mënyrë të sigurt për ta kthyer atë në Kiev.
Në vend të kësaj, vendosëm që motra ime më e vogël, nëntë vjeç, dhe dy vëllezërit e mi më të vegjël, binjakë katër vjeç, të shkonin në Poloni për t’u bashkuar me të. I çova në Lviv me tren gjatë natës më 2 mars, ku u bashkuam me miqtë dhe shumë ngadalë arritëm në kufi.
Aty më duhej t’u thosha lamtumirë. Ishte kaq e dhimbshme – mendova se po u them lamtumirë për herë të fundit. Motra ime e kuptoi pak pse duhej të kthehesha.
Por vëllezërit e mi janë shumë të vegjël dhe nuk e kuptonin fare pse duhej të ndaheshim. Përgjigja është se dua të luftoj për vendin tim dhe të mbroj shtëpinë time. Vëllezërit e mi më të mëdhenj dhe njerku im janë këtu dhe unë dua të luftoj përkrah tyre. E di që nëna ime shqetësohet për ne, por ajo e kupton – ajo i rriti fëmijët e saj me vullnet të fortë.
Kur Ukraina të jetë sërish e lirë, dua të ribashkohem me të gjithë. Unë dua të rifilloj studimet e mia dhe dëshiroj që vëllezërit e motrat e mi të luajnë dhe të shohin përsëri miqtë e tyre. Ne të gjithë duam vetëm të kemi një jetë normale. Ne ndjejmë të njëjtën gjë për rusët. Shpresoj që njerëzit e zakonshëm atje të gjejnë paqe dhe liri një ditë gjithashtu.
