Dy javë më parë, një sulm me thikë tronditi Gjermaninë kur një burrë që udhëtonte në një tren rajonal u nis për në Hamburg, goditi me thikë rastësisht pasagjerët, duke vrarë dy prej tyre.
Autori i dyshuar, 33-vjeçari Ibrahim A.*, ishte i njohur për policinë, pasi paraprakisht kishte disa dënime për sulm. Sapo kishte dalë nga paraburgimi, megjithëse nuk kishte ku të shkonte.
Kur vizitoi skenën e sulmit, Ministrja e Brendshme Nancy Faeser nga Social Demokratët e qendrës së majtë (SPD) pyeti: “Si mund të ndodhte që një autor i tillë ishte ende këtu në vend?”
Cilat janë rregullat e Gjermanisë për riatdhesimin dhe dëbimin?
Në Gjermani, shtetasit e huaj mund të dëbohen nëse kanë kryer një vepër penale ose janë klasifikuar si anëtarë të një organizate terroriste. Ata mund të ndalohen dhe më pas të kthehen në vendin e tyre të origjinës. Për deportimet aktuale janë përgjegjëse shtetet federale.
Por do të ishte pothuajse e pamundur të dëbohej Ibrahim A., një person pa shtetësi me origjinë nga Rripi i Gazës.
“Dikush do të kishte nevojë për një shtet që është i gatshëm ta kthejë personin. Në rastin e personave pa shtetësi, nuk ka një shtet të tillë”, tha për DW studiuesi i migracionit Gerald Knaus.
Shtetasit e huaj për të cilët është konstatuar se nuk kanë të drejtë të qëndrojnë në Gjermani mund të deportohen. Në shumicën e rasteve, kërkesa e tyre për azil është refuzuar.
Në fund të vitit të kaluar, sipas shifrave zyrtare, janë regjistruar 304,308 persona që duhet të largohen nga vendi.
Qeveria e koalicionit të qendrës së majtë të Gjermanisë, e cila erdhi në pushtet pak më shumë se një vit më parë, kishte shpallur një “ofensivë riatdhesimi”. Mbi të gjitha, ata donin të siguroheshin që kriminelët dhe terroristët e mundshëm mund të detyroheshin të largoheshin më shpejt nga vendi.
Por njoftimet nuk janë ndjekur me veprim, tha ligjvënësja e opozitës Andrea Lindholz i Bashkimit Kristian Social Bavarez (CSU) të qendrës së djathtë.
“Ofensiva e shpallur e riatdhesimit nuk ka rezultuar më shumë se një shaka e trishtuar”, tha ajo.
Sipas Ministrisë së Brendshme, 12,945 njerëz u deportuan vitin e kaluar – shumica nga Gjeorgjia, Shqipëria, Serbia, Moldavia dhe Pakistani. Një vit më parë, ky numër ishte 11,982. Por para se të ndaleshin deportimet gjatë pandemisë COVID-19, numri i të dëbuarve në 2019 ishte pothuajse dy herë më i lartë dhe ishte 22,000.
Dëbimet janë një “pasojë e domosdoshme e ligjit tonë për azilin dhe qëndrimin”, tha Lindholz.
Por ligjvënësja e Partisë së Majtë, Clara Bünger është e shqetësuar për deportimet në vendet e dominuara nga lufta, represioni politik ose varfëria.
“Gjithashtu, ne shohim shumë dhunë dhe poshtërim policor gjatë deportimeve”, tha ajo.
Disa pengesa për riatdhesimin
Ka shumë arsye pse riatdhesimi nuk vazhdon. Emigrantët dhe avokatët e tyre, për shembull, mund të kundërshtojnë urdhrat e dëbimit, gjë që kërkon kohë për të kaluar një proces gjyqësor.
Aplikantët e refuzuar për azil mund ta çojnë çështjen e tyre në një “komision të vështirësive”, i cili nga ana tjetër mund t’i rekomandojë ministrit të brendshëm gjerman të pezullojë dëbimin.
Individët nuk mund të deportohen në vendet ku ata përballen me një kërcënim për jetën e tyre përmes luftës ose persekutimit. Një veprim i tillë do të shkelte Konventën Evropiane për të Drejtat e Njeriut. Gjithashtu, një sëmundje mendore ose fizike përbën bazën për të parandaluar dëbimin.
Një vonesë e zakonshme është për shkak të mungesës së dokumenteve të udhëtimit ose identitetit, pasi autoritetet duhet të verifikojnë se po deportojnë personin e duhur. Vendi pritës gjithashtu mund të vonojë ose të refuzojë plotësisht riatdhesimin.
Dhe deportimi nuk është gjithmonë fundi i kohës së një personi në vendin nga i cili është larguar – ndonjëherë, individët që janë dëbuar kthehen në Gjermani dhe riaplikojnë për azil.
Të mërkurën, Joachim Stamp i FDP-së neoliberale do të marrë postin e përfaqësuesit special për migracionin në Ministrinë e Brendshme.
Stamp, ish-ministri i integrimit për shtetin e Rhein-Vestfalisë së Veriut, ka përshkruar detyrat e tij në një deklaratë për shtyp: “Atyre që duan të punojnë në Gjermani duhet t’u jepen mundësi të drejta. Nga ana tjetër, kriminelët dhe personat e rrezikshëm duhet të deportohen. Për këtë qëllim, shkroi ai, është e nevojshme të vendosen “marrëveshje praktike dhe të bazuara në partneritet me vendet kryesore të origjinës”.
Studiuesi i migracionit Gerald Knaus mendon se prezantimi i një përfaqësuesi special është, në thelb, një ide e mirë.
“Përqendrimi në dëbimin e të gjithë personave të rrezikshëm dhe kriminelëve të kualifikuar është ambicioz. Por po aq e rëndësishme është ndërtimi i koalicioneve evropiane për këtë qëllim”, tha Knaus për DW
BE dëshiron të rrisë presionin ndaj vendeve të origjinës
Shumë vende evropiane thonë se kanë arritur kufirin e tyre: numri i azilkërkuesve është rritur dhe 4 milionë njerëz të tjerë kanë ikur nga Ukraina në vendet e BE-së duke kërkuar mbrojtje nga lufta në vendin e tyre.
BE-ja gjithashtu dëshiron të përshpejtojë procesin e dërgimit të azilkërkuesve të refuzuar. Në të gjithë Bashkimin Evropian, vetëm një në pesë të huaj pa të drejtë qëndrimi u riatdhesua vitin e kaluar.
“Ne kemi një shkallë shumë të ulët të riatdhesimit dhe unë shoh se mund të bëjmë përparim të konsiderueshëm këtu”, tha Komisionerja e Çështjeve të Brendshme të BE, Ylva Johansson javën e kaluar.
Një nga arsyet kryesore për shkallën e ngadaltë të riatdhesimit është se shumë vende të origjinës nuk duan të marrin përsëri shtetasit e tyre, tha Johansson. Ajo dëshiron të ushtrojë më shumë presion mbi këto vende të origjinës.
Ndryshimet në politikën e vizave të BE-së janë ndër “instrumentet më të rëndësishme për të përmirësuar bashkëpunimin me vendet e treta për kthimin dhe ripranimin”, sipas një dokumenti të fundit të BE-së.
Sipas Knaus, shtetet ballkanike, Moldavia dhe Gjeorgjia janë ndër vendet që bashkëpunojnë shumë mirë, sepse nuk duan të rrezikojnë të humbasin statusin e udhëtimit pa viza në BE.
Rritja e presionit ndaj vendeve që nuk janë të gatshëm të marrin shtetasit e tyre mbrapsht, mund të nënkuptojë, për shembull, që aplikimet për viza të përpunohen më ngadalë ose që tarifat për viza të rriten. Maroku, Tunizia dhe Algjeria janë vende që shpesh nuk u lëshojnë dokumente qytetarëve të tyre ose nuk i njohin dokumentet e BE-së. Atëherë riatdhesimi është praktikisht i pamundur. BE-ja tashmë ka ngritur shiritin për aplikimet për viza nga Bangladeshi, Iraku, Gambia dhe Senegali.
Reduktimi i ndihmës ekonomike ose zhvillimi për vendet jo bashkëpunuese është diskutuar gjithashtu mes ministrave të brendshëm të BE-së. Por Nancy Faeser e Gjermanisë është shprehur kundër kësaj, duke shkaktuar kritika nga opozita brenda vendit.
“Faeser flet për dëbimet në Berlin, por i bllokon ato në Bruksel”, tha për DW deputetja e CSU-së Lindholz.
Në Gjermani, sulmi i fundit me thikë ka ndezur sërish debatin mbi dëbimet, një temë e përkëdhelur për të djathtën ekstreme të vendit në fushatën e tyre të vazhdueshme kundër emigrantëve.
Pritshmëritë janë të mëdha që përfaqësuesi i ri i qeverisë për migracionin, Joachim Stamp, të sigurojë që njerëzit e dënuar për krime dhe me histori të rrezikshme të riatdhesohen më lehtë në të ardhmen. / albeu.com
