Europa po shikon me ankth raundin e dytë të zgjedhjeve presidenciale franceze. Rizgjedhja e Emmanuel Macron garanton të ardhmen e boshtit franko-gjerman dhe qëndrimin e Francës në Perëndim, ndërsa një fitore befasuese për miken e Putinit, Marin Le Pen, do ta dërgonte të gjithë Europën në “ujra të paeksploruara” ndonjeherë.
Pas “tërmetit politik” të raundit të parë, 44-vjeçari Macron, ish-drejtor ekzekutiv i një banke investimesh dhe i diplomuar në Shkollën Kombëtare të Menaxhimit (ENA), kërkon me ngul të fitojë sërish mandatin pavarësisht se qëndron në krye të sondazheve.
Macron ka qenë dikur një anëtar aktiv i Partisë Socialiste Franceze në vitet 2006-2009, teksa iu bashkua kabinetit të Presidentit socialist François Hollande, fillimisht si Zëvendës Sekretar i Përgjithshëm i Financave, më pas këshilltar i Presidencës Franceze dhe duke marrë përsipër detyrat ekzekutive, dhe në fund, si Ministër i Financave dhe Ekonomisë në gusht 2014, në vend të Arno Monteburg.
Prania e të panjohurit Macron në ambientin e presidentit socialist Hollande u dallua menjëherë pas vitit 2010. Ndër të përbashkëtat është marrëdhënia e mirë e të dyve me ekonomistin francez, ish-këshilltarin e François Mitterrand dhe një nga intelektualët më me ndikim në botë, Zhak Atali.
Ky i fundit e promovoi Hollande në Partinë Socialiste Franceze dhe më pas e ndihmoi Macron, duke i thënë presidentit Hollande, se ai ishte shumë i aftë për të punuar për Elysee.
Macron kishte punuar më përpara pranë Atalit. Që në atë kohë, Macron është treguar shumë ambicioz, megjithatë shfaqja e tij si një figurë qëndrore në skenën politike franceze ka rezultuar pozitive.
Kur Hollande në vitin 2014 njoftoi papritur uljen e taksave për kompanitë franceze, ai emëroi Macron në pozicionin e ministrit përgjegjës. Megjithatë, Macron nuk heziton ta përshkruajë vitin 2015 si të “vjetëruar” për objektivat e zhvillimit të vendit, orarin e punës 35 orë në javë, duke shkaktuar tronditje edhe brenda qeverisë.
Marrëdhëniet e tij me kryeministrin e vendit Manuel Valls po përkeqësohen në mënyrë dramatike. Në të vërtetë, më 16 nëntor 2016, Macron shpalli publikisht kandidaturën e tij për zgjedhjet presidenciale të vitit të ardhshëm.
Në një deklaratë të shkurtër të kandidaturës së tij, duke shprehur plotësisht qëndrimin e tij politik, Macron shpalli “daljen nga status quo-ja (politike)” e Francës.
“Franca është bllokuar nga korporatat dhe nuk po i mban më premtimet e saj”, tha Macron në atë kohë.
Përkundrazi, ai shpalli një “revolucion demokratik”, përmes një programi reformash gjithëpërfshirëse, me fokus ekonominë kombëtare, por edhe forcimin e pozitës së Francës në konkurrencën botërore.
Megjithatë, një javë para raundit të parë të zgjedhjeve, Macron lavdëroi pasardhësin e qendrës së djathtë të Nicolas Sarkozy në gazetën Le Figaro, e cila, së bashku me axhendën e tij teknokratike, kontribuoi në “votimin” e tij. E njëjta gazetë, megjithatë, akuzoi Macronin se ishte i neveritshëm ndaj radikalizimit të muslimanëve që jetojnë në Francë, qoftë si pasardhës të emigrantëve të gjeneratës së tretë nga Afrika e Veriut, qoftë si emigrantë dhe refugjatë, raporton abcnews.al.
Në nivel personal, Macron vlerësoi shtetin kozmopolit francez, si dhe rolin integrues të arsimit si një mburojë kundër prozelitizmit islamik, duke shpallur gjatë mandatit të tij një paketë kundër radikalizimit. Megjithatë, atentati ndaj mësuesit Sauel Pati, i cili sipas presidentit francez kishte të gjitha shenjat e një “sulmi terrorist islamik”, e ktheu opinionin publik francez në krahun e djathtë dhe ngjarjet e vitit 2015, shkaktuan probleme të mëdha për politikën e tij.
Numri i votuesve në raundin e parë, u rrit në 27.84%, pak më e lartë se 24.01% në 2017-ën, kryesisht nga votuesit e qendrës së djathtë mbi moshën 65 vjeç, por jo nga moshat 25-64 vjeç (elektorati për Marine Le Pen).
Përpjekja e Le Pen për të “detoksifikuar” trashëgiminë politike të babait të saj u intensifikua gjatë mandatit të Macron. Le Pen, gjithashtu ndryshoi emrin e partisë nga Balli Kombëtar në Miting Kombëtar.
Edhe pse në 2017, ajo premtoi një ulje drastike të emigracionit, deportim të të gjithë emigrantëve dhe kufizim të aksesit të tyre në përfitimet e strehimit dhe kujdesit shëndetësor, në këtë vit “fundamentalizmi islamik”, është në agjendën e saj politike.
Ajo ka premtuar zbutjen e efekteve të inflacionit por edhe të rritjes së çmimeve të karburanteve, duke “kopjuar” strategjinë e ish-presidentit amerikan Donald Trump. Në imazhin e saj të rinovuar publik, Lepen shfaqet si fqinja më e mirë, duke shëtitur fshatrat në të gjithë territorin.
Megjithatë, si nënë e tre fëmijëve (me dy divorce), ajo përpiqet të fshijë imazhin nga e kaluara e saj, fyerjet dhe sulmet ndaj emigrantëve dhe kopertinat e “Playboy”. Ajo ka deklauar se nëse zgjidhet presidente do të largohet nga administrata e plotë e NATO-s por nuk do të heqë dotë nga Neni 5 i Organizatës së Traktatit të Atlantikut të Veriut për sigurinë kolektive.
Macron ka mbështetur Ukrainën që nga fillimi i luftës duke dënuar sulmet ruse ndryshe nga Le Pen e cila ka deklaruar se Moska është shtylla kryesore e arkitekturës së sigurisë në Kontinentin e Vjetër.
Një vit më vonë, në mars 2017, Presidenti Putin mirëpriti Le Pen si kandidate për presidencën, ndërsa ajo refuzoi ta quante atë “kriminel lufte”, si dhe të mbështeste sanksionet ekonomike kundër Moskës.
Megjithë pozicionet e saj të së djathtës ekstreme janë të njohura tashmë gjithashtu edhe miqësitë e ngushta që ruan me liderët euroskeptikë si Victor Orban. Votuesit francezë kanë të gjithë informacionin dhe provat e nevojshme për të bërë një zgjedhje serioze, në lidhje me qëndrimin e tyre ndaj të keqes që përfaqëson Putin.
Franca, që ka bërë kaq shumë që nga Iluminizmi Europian, për të promovuar dhe mbrojtur lirinë, barazinë dhe vëllazërinë, është përfshirë sërish në një luftë për këto virtyte.
Lufta politike e Macron, është gjithashtu një luftë për demokraci. Nëse qytetarët francezë bëjnë zgjedhjen e gabuar më 24 prill, ata nuk do të kenë mundësi ta përdorin injorancën si një mjet mbrojtës./abcnews.al
