Vladimir Putin nuk ka humbur kurrë më parë në luftë. As në Çeçeni, as në Gjeorgji, as në Siri. A mund të jetë Ukraina ndryshe? Po, 6000 kilometra katrorë janë vetëm një rrëshqitje në territorin e konsiderueshëm që Rusia mban në Ukrainë, një e pesta e vendit. Por Rusia tani është në këmbë të pasme, kjo ishte një rrugë jo një ‘ri-grupim’, siç do të besonin media shtetërore shikuesit e saj. Morali i dobët përgjatë vijës së frontit të tepruar me pika të dobëta Ukraina ka arritur qartë të identifikojë se mund të jetë ngjitëse dhe Kremlini duhet ta dijë këtë.
Pra, çfarë bën Vladimir Putin? Mos prisni që Kremlini të thotë shumë përtej retorikës së zakonshme ‘gjithçka shkon sipas planit’ sepse çdo gjë më shumë do të ishte një pranim i diçkaje të kalbur në këtë ‘operacion special ushtarak’, domethënë mangësitë e fuqisë punëtore.
Ai mund të vendosë për një mobilizim më të gjerë, në vend që të mbështetet te kontraktorët vullnetarë të cilët e kuptojnë shumë shpejt se kjo luftë tmerrësisht e rrezikshme nuk ia vlen pagesa. Kjo mund të mos përfshijë mobilizim të plotë me të gjitha pasojat politike të sjelljes së të rinjve rusë në tërësinë e tyre për të luftuar, por mund të jetë një mobilizim më i synuar i rezervistëve me grupe aftësish specifike. Megjithatë, ata do të kishin ende nevojë për kohë dhe trajnim, veçanërisht nëse shërbimi i tyre ushtarak ishte shumë më parë, dhe pa një deklaratë të plotë lufte, ata mund të kishin ende të drejtën ligjore të refuzojnë ose të paktën të shtyjnë. Problemi i fuqisë punëtore nuk është i lehtë për t’u zgjidhur.
Pastaj ka edhe pika të tjera presioni që Rusia mund të përdorë. Synimi i rrjeteve energjetike të Ukrainës, tashmë në lojë; Zaporizhzhia, një goditje raketore larg një fatkeqësie bërthamore; Vazhdimi i shtrëngimit të Evropës përmes energjisë, megjithëse përparimet e fundit të Ukrainës e bëjnë më të mundshëm që Evropa të vazhdojë të furnizojë me armë, jo më pak.
Sa i përket opsionit të frikshëm bërthamor, Rusia në një farë mase ka përgatitur bazën retorike. Doktrina e saj bërthamore lejon sulmin e parë bërthamor vetëm nëse rrezikohet stabiliteti i shtetit, por ky ‘operacion special ushtarak’ përshkruhet vazhdimisht si një mënyrë për të mbrojtur Rusinë kundër agresionit të NATO-s, se qëllimi përfundimtar i Perëndimit është Rusia. Asgjësimi, kështu që nuk është e vështirë të përdoret ai justifikim nëse Rusia vendos për një sulm taktik bërthamor për të cilin disa nga ekspertët më të zhurmshëm ushtarakë në televizionin shtetëror tashmë po mendojnë.
A është me të vërtetë Vladimir Putin i përgatitur për të shkuar kaq larg, një opsion që qëndron fort jashtë dritares së Overton-it, tashmë i shtrirë në varëse me veprimet e tij në Ukrainë?
Historia e treguar kaq shpesh si një pasqyrë e psikikës së tij është se si kur ishte fëmijë, duke luajtur në oborrin e banesës së tij komunale në Shën Petersburg, ai arriti të godiste një mi të madh. Në vend që të mbytet, u përplas. Por kjo histori, dhe konkluzionet e saj apokrife, hedh poshtë aftësinë e Putinit për t’u përshtatur, oportunizmin e tij, ekspertizën e tij në të gjitha gjërat hibride. Ai mund të dëshirojë që trashëgimia e tij të përfshijë një kthim të Kievit në gjirin e Rusisë, por të kalojë Rubikonin bërthamor, 77 vjet pas Hiroshimës? Nuk është e pamundur, por mendja ime është ende se nuk ka gjasa.
Këto 6000 kilometra katrorë rreth Kharkivit (më konkretisht Izyum dhe Balakliia) nuk janë Kherson dhe nuk janë një betejë për Krimenë. Kjo është kur gjërat mund të ndryshojnë brenda vendit, jo vetëm në fushën e betejës. Tani për tani, bisedat febrile në emisionet televizive ruse nuk sjellin revolucion, pavarësisht nga dëshira e Perëndimit. Por këto janë kohë febrile, të rrezikshme./albeu.com
