Në vitet 1960, një nga aktorët më të njohur të të gjitha kohërave, Charlie Chaplin, i shkroi një letër prekëse vajzës së tij Geraldine.
Kur vajza e Charlie Chaplin vendosi të provonte dorën e saj në botën e kërcimit, ajo mori një letër emocionalisht inkurajuese nga babai i saj.
“Bija ime, në botën ku jetoni, ka më shumë se thjesht kërcim dhe muzikë.
Në mesnatë, kur dilni nga studio, harroni fansat e pasur.
Por mos harroni të pyesni se si janë ata, taksisti që ju çon në shtëpi apo gruaja që është shtatzënë.
Mundohuni të ndihmoni.
Ndoshta nuk ka para për pelena për fëmijën e ardhshëm.
Lër diçka në xhepin e saj.
Ndonjëherë shkoni me metro ose autobus, njihuni me qytetin tuaj.
Kushtojini më shumë vëmendje njerëzve!
Shikoni të vejat dhe jetimët.
Të paktën një herë në ditë thuaj me vete:
– Unë jam si ata.
Po si ata je, bija ime!
Arti, para se të fluturojnë krahët e njeriut, i thyen këmbët.
Dhe nëse vjen dita kur do të ndiheni mbi publikun, largohuni nga skena.
Merrni taksinë e parë dhe udhëtoni nëpër periferi të Parisit.
Unë e njoh atë shumë mirë!
Aty do të shihni shumë kërcimtarë si ju, ndoshta edhe më të bukur, më të hijshëm, më krenarë.
Shikoni mirë!
A nuk luajnë ata më mirë se ju?
Pranoje, vajza ime e vogël. Gjithmonë do të jetë dikush që kërcen, luan më mirë se ju!
Por, mbani mend, në familjen Charlie, askush nuk ofendoi taksistin, askush nuk qeshte me njerëzit e varfër që jetojnë në brigjet e Senës.
Unë po vdes, ju vazhdoni jetën tuaj.
Do të doja ta kuptonit vërtet atë që po
përpiqesha t’ju them …
Charlie po plaket, Geraldine.
Herët a vonë, fustanet e bardha do të zëvendësohen me rroba zie që do të vishni kur të vini në varrin tim.
Nuk dua të të trishtoj.
Por shikoni herë pas here në pasqyrë.
Aty do të shihni cilësitë e mia.
Gjaku im rrjedh në venat e tua.
Mos harroni Charlie ishte babai juaj.
Unë nuk isha një engjëll, por u përpoqa të isha njeri.
Mundohu edhe ti.
Të dua, Geraldinë!
Sinqerisht i yti, Charlie.”
1965.
