Gjatë ndeshjes mes Veronës dhe Interit në Bentegodim tifozët rrahën barbarisht një gazetar që kishte shkuar për të parë ndeshjen me djalin e tij.
Gazetari në fjalë është Fabrizio Nonis, dhe pas përleshjeve që pati në stadium, ai thotë se është dëmtuar rëndë dhe me pasoja edhe mbi daullen e veshit.
Ai shtoi se së bashku me djalin kishin rreth dy vite që nuk shkonin në stadium, dhe në momentin që shkuan për të ndjekur ndeshjen e Interit, e pësuan.
Rrëfimi i Nonis:
Ne ishim më pak se 300 metra larg makinës kur pashë që një grup prej gjashtë ose shtatë vetësh u shkëputën nga turma në bar dhe filluan të na ndiqnin. Por unë nuk doja të vrapoja, në një moment ata filluan të bërtasin: “Hej, ti, hej ti. Sa është ora?” Ne u ndalëm dhe djali im u përgjigj: “Dhjetë deri në njëmbëdhjetë.” Ata ishin tre metra larg nesh. Një burrë midis 45 dhe 50 vjeç, me kapelën e Veronës në kokë më pyeti ‘Çfarë po bëni këtu? Unë iu përgjigja se kishim ardhur për të parë ndeshjen. “Cilin ekip mbështetni?” pyeti tifozi. Unë i thashë që nuk mbështesja asnjë skuadër, por ai më bëri presion dhe më pas thashë se kisha simpati për Udinesen.
Goditja me grusht më bëri të humbas ekuilibrin. “Çfarë po bën?” Bërtiti djali im, tifozi i dha një shuplake edhe atij, përfundoi në tokë si unë. Të tjerët, të gjithë të veshur me bluza ose polo ose kapele të Veronës, kishin krijuar një rreth për të bllokuar rrugët e arratisjes. Ndërsa ramë, ishim në mes të dy makinave të parkuara. Dhe aty filluan të na shkelmonin njëri pas tjetrit.Me fuqinë e fundit bërtita: ‘Çfarë po bëni, ne jemi gjithashtu nga Veneto’ për të larguar çdo dyshim se ne i përkisnim tifozëve të ekipit kundërshtar.”
Arratisja dhe nxitimi për në spital
“Unë nuk e di se si, por ne arritëm të ngrihemi dhe të futemi në mes të makinave, kaluam rrugën. Dhe unë pothuajse u godita nga një makinë që kalonte. Ne arritëm në makinën tonë dhe atje erdhi doza e dytë. Grushta dhe goditje , ishte 10 deri në 15 minuta terror. Pastaj nuk e kuptova se çfarë ndodhi, një burrë i moshuar zbriti nga banesa e tij ose ndoshta ai po kalonte aty dhe pyeti se çfarë ndodhi, ata u ndalën dhe u larguan.
Kështu që kishim disa sekonda liri, kohë për të hipur në makinë, për të mbyllur dyert dhe për të ikur. Ecëm disa qindra metra, pastaj u ndalëm dhe thirra 118. Unë kurrë nuk kthehem në stadiumin e Veronës, e dua këtë qytet, ne gjithashtu hëngrëm darkë në një piceri pranë San Zeno për të shkuar për të përshëndetur mikun tonë kuzhinier Giancarlo Perbellini. Por nuk është e mundur të jetosh një përvojë të tillë./albeu.com
