“Jetoj për vajzën time. Anna nuk donte ta besonte që heroi i saj, babi polic, nuk ishte më…”
Një 37-vjeçare në Itali brenda një javë humbi bashkëshortin dhe babanë nga koronavirusi.
“Në një javë kam humbur tim atë dhe bashkëshortin. Gjithçka filloi kur im atë filloi të ndihej keq.
E shtruan në spital por nuk kishte vend në terapinë intensive dhe vetëm oksigjeni mund të mos mjaftonte. Shkova për ta takuar e të paktën arrita t’i thoja “Babi, të dua shumë”.
Gjë të cilën nuk munda ta bëj me Claudion, bashkëshortin tim. Ishte keq, nuk merrte dot frymë. Mendonim se ishte vetëm grip, por situata përkeqësohej nga dita në ditë. Nga ora në orë.
Kam thirrur ambulancën për herë të parë, por doktorri në telefon vendosi që nuk kishte nevojë të shtrohej në spital.
Por në mëngjes e gjeta shumë keq. Nuk merrte frymë. Thirra përsëri ambulancën dhe këtë herë erdhën për ta marrë.
Gjithçka ishte e shpejtë. Do të kisha dashur t’i thoja shumë gjëra, edhe ta qetësoja. Por përkundrazi, në atë momentn nuk thamë asgjë, vetëm shkëmbyem një shikim. Të fundit.”
