Një epokë e shënuar nga tortura dhe injoranca e nevojshme për shkëlqimin e mëvonshëm të Rilindjes? Jo tamam. Kur bëhet fjalë për mesjetën, është e lehtë të biesh në thjeshtësime. Si në këto 20 raste.
Ekzistonte frikë nga ardhja e vitit njëmijë. Thashethemet u përhapën nga leximi i mëvonshëm i kronikave të Rudolph the Glaber, një murg dhe kronist që në vitin 1048 tregoi një klimë historike pasigurie, duke folur për shenja të interpretuara si “apokaliptike”, si fatkeqësitë dhe eklipset (në të njëjtën kohë duke dëshmuar gjithashtu vullnetin për një rilindje). Megjithatë, në realitet nuk kishte panik. Shumica e njerëzve nuk e dinin se jetonin në vitin Një mijë, vitet u numëruan në bazë të viteve të mbretërimit të mbretërve dhe lëvizjet mijëvjeçare që shpallnin fundin e botës u përhapën pas mijëvjeçarit (si dhe veprat e Rudolf Glaber, qarkulluan disa dekada më vonë se viti 1000).
“Epoka e errët”?
Anglezët e shekullit të tetëmbëdhjetë ishin të parët që e quajtën mesjeta e errët. Që atëherë shprehja “epoka të errëta” është përdorur si një metaforë për të treguar një kohë krize, e cila ngjall imazhin e një populli të brutalizuar nga uria dhe bestytnitë, rrugëve me baltë, barbarisë së pushtetit, torturave dhe plagëve të tmerrshme. Pothuajse harrojmë se mesjeta ishte edhe koha e Dantes, Xhotos, katedraleve dhe hapave të parë të ligjit modern.
Toka e sheshtë
Në mesjetë mendohej se Toka ishte e sheshtë. Edhe nëse ishte udhëtimi i Magelanit (1519-1522) që i tregoi botës drejtpërdrejt se Toka është sferike, falë rrotullimit të parë të globit, në traktate të ndryshme mesjetare – si Tractatus de sphaera, shkruar në gjysmën e parë të shek. trembëdhjetë – ne lexojmë llogaritjet që demonstrojnë lakimin e sipërfaqes së tokës (të dhëna tashmë të njohura për grekët e lashtë). Klisheja në lidhje me këtë besim lindi në shekullin e 16-të, kur humanistët panë në hartat rrethore mesjetare (si planisferat e sotme) një gjoja provë të injorancës së paraardhësve të tyre. Në imazh, një planisferë nga shekulli i 11-të.
Fisnikët kënaqeshin me ius primae noctis. Feudalët vërtet kishin të drejtë ta ushtronin këtë privilegj, por nuk ishte e drejta të kalonin natën me të sapomartuarat e territorit të tyre. Në vend të kësaj, ishte një taksë (në para, jo në natyrë) e vendosur nga kushdo që kontrollonte territorin në këmbim të pëlqimit të tij për martesën. Po kështu, as rripat e dëlirësisë nuk ekzistonin: ato janë një shpikje e shekullit të 19-të.
Jetonin pa ligje
E drejta romake ishte një gjë e së kaluarës, por nuk kishte mungesë të ligjeve në Mesjetë: shembuj janë Kodi Justinian (529-534), një koleksion i kushtetutave perandorake të riorganizuara nga perandori romak lindor dhe Edikti i Rotarit ( 643), koleksioni i shkruar i ligjeve lombarde. Më pas, në shekullin e 12-të, murgu Gratian mblodhi burimet e së drejtës kanonike në Dekretumin e tij dhe sovrani anglez u dha baronëve të tij Magna Charta (1215, në ilustrim), hapi i parë themelor drejt njohjes universale të drejtave të njeriut (kushtetuta). Sa për popullin, që nga viti 1000 fshatarët ishin shpërngulur dhe këta “borgjezë” filluan të pretendonin një rol politik të denjë për ndikimin e tyre ekonomik. Kështu lindën Bashkitë dhe lobet e para të fuqishme (esnafet dhe korporatat e artizanatit).
Tortura ishte rend i ditës
Le ta sqarojmë menjëherë: Mesjeta nuk ishte epoka e artë e torturës, sigurisht më e përhapur në Rilindje. Por kishte. Megjithatë, që nga mesjeta e vonë (ndërmjet vitit 1000 dhe zbulimit të Amerikës) nuk u përdor më pa dallim. Rrëfimet e nxjerra përmes përdorimit të qymyrit të nxehtë dhe hekurit të ndezur u diskredituan nga të njëjtat autoritete kishtare në vitin 1215, kur Papa Inocent III ndaloi që torturat të mbështeteshin me bekim, duke i hequr shenjtërinë që kishin deri atëherë. Për të akuzuarit u fut mundësia e mbrojtjes në gjykatë. Gjyqi penal lindi në Angli, me 12 probiviri (njohësit) që kryenin funksionin e jurisë duke paraqitur listën e krimeve dhe të dyshuarve në kontekstin e njohjes, një formë e hershme e hetimit gjyqësor.
Kishte gjueti shtrigash
Në fakt filloi në fund të mesjetës, rreth vitit 1430, por u ushqye në shekujt në vijim dhe arriti majat e mizorisë vetëm midis viteve 1600 dhe 1800, shumë më vonë se fundi i Mesjetës. Në tre shekuj gjueti shtrigash, mijëra gra përfunduan në turrën e druve me akuza të rreme, të dënuara për marrëdhëniet e tyre të supozuara me djallin. Përkundrazi, me heretikët, Inkuizicioni ishte i pamëshirshëm që nga shekulli i trembëdhjetë, duke hedhur në flakë jetët e atyre që nuk tërhiqeshin për t’u kthyer në rrugën e “besimit të drejtë”.
Kishte pak ushqim dhe gjithmonë i njëjti
Para udhëtimeve në Botën e Re, nuk kishte banane, domate, patate. Deri në shekullin e 14-të portokallet mbetën thuajse të panjohura dhe mbi të gjitha… nuk kishte çokollatë! Megjithatë, në mesjetë njerëzit nuk kënaqeshin vetëm me bishtajore dhe drithëra. Në tryezën e festave kishte edhe mish pule dhe derri, atëherë duhet thënë se hanin pak a shumë të njëjtat gjellë si në lashtësi. Për më tepër, duke shmangur ëmbëlsirat – përveç pak mjaltë – u bë e mundur të shpëtoheshin dhëmbët, siç tregohet nga skeletet e gjetura nga arkeologët. Falë përmirësimeve në bujqësi dhe përhapjes së parmendës, ushqimi u rrit pas vitit 1000. Por uria gjithashtu u rishfaq dhe popullsia përjetoi përsëri një kolaps demografik midis shekujve 13 dhe 14.
Nuk kishte sjellje të mira
Banketet e zhurmshme dhe jo shumë “bon ton” që shihni në filma dhe seriale televizive janë kryesisht legjendare. Edhe në tavolinat e mesjetës kishte disa rregulla të përbashkëta shoqërore: për shembull, ishte një rregull i mirë që një shërbëtor të shijonte pjatat përpara fisnikërisë (për t’u siguruar që ato të mos ishin helmuar, por edhe thjesht për një zakon tashmë ritual); ose që nëse dikush me gradë më të lartë e kalonte kupën, ajo pranohej si shenjë favori dhe pihej një gllënjkë në këmbim dhe pastaj kthehej tek ai. Takëmet ekzistonin, edhe nëse nuk ishin shumë të përhapura, nga ana tjetër në banketet më fisnike përdoreshin tashmë solucionet e “shpëlarjes së gishtave”: tenxhere me ujë të valuar me barëra aromatike dhe të parfumuara, si sherebela, për të larë duart.
Nuk laheshin shpesh
Ndoshta në mesjetë njerëzit nuk bënin banjë çdo ditë (diçka që ndodh edhe sot për disa) por vaska, edhe në formën e thjeshtë të vaskës, ishte një mobilje e zakonshme; gjatë verës, vajtjet në lumë ishin të shpeshta; dhe banjat termale ishin shumë të zakonshme dhe shumë të njohura (në Parisin mesjetar të Filipit II, 1165-1223, kishte deri në 26). Në verë, edhe më të varfërit laheshin lakuriq në lumenj.
Edhe zakoni i larjes së duarve para ngrënies ishte tashmë i përhapur, si dhe ai i larjes së këmbëve apo veshjes së të brendshmeve të pastra. Besimi se në mesjetë ka pasur pak larje duhet të ketë lindur nga keqinterpretimi i disa rekomandimeve ironike për të shmangur qëndrimet e vrazhda, jo të lexuara në kontekstin e duhur.
Rrugët ishin kanalizime të hapura
Rrugët e shumë qyteteve mesjetare shumë shpejt u asfaltuan dhe u pajisën me rrjete të mbuluara të ujërave të zeza. Për Regine Pernoud, autor i Dritës së Mesjetës, “aty ku nuk kishte kanalizim të shkarkimit të drejtpërdrejtë, ishin krijuar komplekse kullimi, nga të cilat mbeturinat derdheshin më pas në lumenj (siç bëhet edhe sot) ose digjen”. Disa statute komunale të mesjetës, si ai i Marsejës, urdhëronin pronarët e bizneseve të mbanin të pastër zonën para derës së tyre dhe të parandalonin që mbeturinat të arrinin në port në ditët me shi, me rrugë të pjerrëta. Në vend të kësaj, një shqetësim përfaqësonin dhitë dhe derrat.
Ata ishin të gjithë injorantë
Pak dinin të lexonin, është e vërtetë, por shumë shkolla fillore kishin lindur tashmë në shekullin e 12-të (për shembull, në rajonin francez të Shampanjës). Pa harruar se manastiret ishin qendra të fuqishme mësimore për fëmijët e fisnikëve, shpesh edhe për ata të tregtarëve dhe për të gjithë ata që hynin në rangjet fetare. Kanë qenë pikërisht abacitë që na kanë transmetuar njohuritë e lashta.
Kultura përjetoi një involucion
Në të vërtetë, universitetet kanë lindur në mesjetë (i pari, ai i Bolonjës, në 1088), shkollat e mjekësisë dhe ato të teologjisë. Fëmijët shkonin në shkollë, zakonisht pranë kishës, dhe arsimi para Universitetit – për ata pak që e bënin – zgjaste rreth dhjetë vjet. Nuk ishte e pazakontë që fëmijët e klasave të ndryshme shoqërore të studionin së bashku dhe për ata nga familje më pak të pasura, arsimi shpesh ishte falas. Filozofia skolastike e bazuar në rileximin e mendimit të Aristotelit u zhvillua midis qendrave kulturore universitare të Parisit dhe Oksfordit dhe u hodhën themelet për zhvillimin e metodës shkencore që më vonë do të zyrtarizohej nga Galileo Galilei.
Kishte vetëm të krishterë dhe të bardhë
Natyrisht që nuk ishte kështu, por është e zakonshme të mendohet në këto terma të qytetarit mesatar të mesjetës. Në realitet, në zona të ndryshme gjeografike – si në Gadishullin Iberik – ekzistonte një bashkëjetesë paqësore midis hebrenjve, myslimanëve, të krishterëve dhe përfaqësuesve të besimeve të tjera. Pikërisht kjo përzierje e njohurive shkaktoi kontaminime themelore shkencore – vetëm mendoni për njohuritë arabe në aspektin e mjekësisë, matematikës dhe astronomisë. Në përgjithësi, ishte më e lehtë të diskriminoheshe për arsye fetare sesa për arsye që lidhen me ngjyrën e lëkurës. Në foto, një evropian dhe një arab praktikojnë gjeometrinë: një miniaturë nga një dorëshkrim i shekullit të 15-të.
Mjekësia bazohej në bestytni
Edhe nëse në shumë raste diagnozat shqetësonin astrologjinë dhe teoritë humorale (të cilat e shihnin çdo ndryshim të shëndetit si një çekuilibër midis katër humoreve përkatësisht të trurit, gjakut, shpretkës dhe mëlçisë), disa trajtime ndiqnin një logjikë pothuajse moderne. Si për shembull ai që përfshinte trajtimin e dhimbjeve të veshit me infuzione kamomili, ose kolkikum (një bimë helmuese). Shumë berberë u shndërruan në dentistë ose kirurgë për operacione të vogla nëse ishte e nevojshme. Dhe ndërsa kjo na bën të habitemi sot, disa ecnin mjaft mirë.
Ishin vetëm populli që paguante
Sigurisht, figura e sherifit të Nottingham-it që zhvat të varfërit e mbrojtur nga Robin Hood nuk është larg realitetit: zotëria pagohej mirë për mbrojtjen e tij, ai kërkonte një haraç për përdorimin e mullirit ose kërkonte para në këmbim të shërbimeve për kështjellë; pastaj ishte e dhjeta për Kishën, e cila u bë ligj në shekullin e tetë.
Në mesjetë njerëzit nuk udhëtonin
Edhe në mesjetë, njerëzit me më pak mundësi lindnin dhe vdisnin gjithmonë nën të njëjtin qiell, pa u zhvendosur kurrë nga vendi i origjinës. Por jo më shumë se si ndodhte në epokat në vijim. Në realitet njerëzit udhëtonin edhe në këtë periudhë, për shembull gjatë pelegrinazheve (që mund të shkonin edhe mijëra km) ose për biznes dhe tregti: mëndafshi importohej nga Kina, erëza nga Azia, qelibari dhe gëzofi nga Balltiku. Disa eksplorues të guximshëm tregonin aventurat e tyre në udhëtime: kleriku flamand dhe misionari Ëilliam of Rubruck tregoi udhëtimin e tij aventuresk 3-vjeçar, i cili filloi në 1253, në Rusinë dhe Ukrainën e sotme.
Vdisej në moshën 35-vjeçare
Në arsyetimin e sotëm, është vdekshmëria shumë e lartë foshnjore e regjistruar në Mesjetë ajo që uli jetëgjatësinë mesatare të kohës. Por në realitet, nëse një burrë i mbijetonte foshnjërisë dhe arrinte moshën madhore, ai kishte një shans të mirë për të jetuar deri në moshën 60, 70 vjeç dhe ai nuk konsiderohej i vjetër deri pas të 50-tave. Nuk është rastësi që për Danten “mediumi i rrugëtimit të jetës sonë” është 35 vjeç.
Gratë nuk kishin të drejta
Gratë feudale mund të zotëronin toka, të bënin testament, të lidhnin kontrata, të paditnin: këto të drejta humbeshin përkohësisht me martesën, së bashku me forcimin e rolit të femrës në shtëpi. Megjithatë, gratë me status më të ulët nuk ishin aq mirë, më shumë objekt abuzimi; por nuk është e vërtetë që ata nuk mund të punonin në aktivitete tregtare apo dyqane, në rast se nuk ishin të martuara apo mungonte bashkëshorti. Mirëpo, me martesën, gruaja hynte në shërbim të një familjeje tjetër dhe fillonte të bënte fëmijë, me rrezikun e vdekjes në lindje dhe barrën e kujdesit për pasardhësit. Në imazh, Zhan D’Ark, e konsideruar si shenjtore nga Kisha Katolike dhe si një kampione e të drejtave të grave sipas traditës.
Visheshin rroba ekscentrike
Për Regine Pernoud, autore e Dritës së Mesjetës, “ekscentriciteti i kostumit mesjetar nuk duhet të ekzagjerohet; disa detaje të veshjeve që lidhen në mënyrë të pashmangshme me pikturat e kohës visheshin vetëm në raste të jashtëzakonshme: këpucët polake (të tilla si ato në foto, me një majë jashtëzakonisht të gjatë), për shembull, ishin në modë vetëm për rreth pesëdhjetë vjet, jo më shumë, gjatë shekullit të pesëmbëdhjetë, me pak ekzagjerime në veshje”. Teshat e bardha personale visheshin nga fisnikët dhe borgjezët; dhe ata i donin ngjyrat dhe jo nuancat e errëta.
