Imagjinoni të rriteni në një shtëpi ku asnjëri nga prindërit tuaj nuk mund t’ju dojë vërtet. Ku sa herë i shikonit për inkurajim, ata ju thoshin se ishte marrëzi të provosh. Prindër që e shihnin çdo akt pavarësie si një kërcënim dhe çdo sukses në jetën tuaj e takuan me zili në vend të gëzimit apo lavdërimit. Kështu është të jetosh me prindër narcisistë.
Studimet e fundit konfirmojnë se prindërit narcistë janë të paaftë të duan vërtet të tjerët, madje edhe fëmijët e tyre!
Sipas klinikës Mayo, çrregullimi i personalitetit narcisist përkufizohet si “një çrregullim mendor në të cilin njerëzit kanë një ndjenjë të ekzagjeruar të ekzistencës së tyre, një nevojë të thellë për admirim dhe mungesë ndjeshmërie për të tjerët. Por pas kësaj maske të vetëbesimit të tepruar qëndron një vetëvlerësim i brishtë që është i prekshëm nga kritika më e vogël”.
Meqenëse narcisistët nuk mund të zhvillojnë aftësinë për të empatizuar me të tjerët, ata kurrë nuk mund të mësojnë të duan. Fatkeqësisht, kjo nuk ndryshon kur narcisistët kanë fëmijë. Prindi narcisist e sheh fëmijën e tyre vetëm si një “produkt” që mund të përdoret për të çuar përpara interesat e tyre. Ata shpesh kanë probleme me kufijtë, si fizikë ashtu edhe emocionalë, dhe vendosin barrë emocionale shtesë mbi fëmijët e tyre.
Narcistët e shohin botën nga dy këndvështrime: ata i shohin gjërat ose si ideale dhe të përsosura ose të padobishme dhe të dëmshme. Nuk ka asgjë në mes. Prandaj, ata i trajtojnë fëmijët e tyre bazuar në këto dy ekstreme. Kjo i lë fëmijët e tyre të dëshpëruar për t’i kënaqur ata (të jenë në anën e dashurisë, në vend të anës së errët, më të urryer) dhe të lejojnë prindërit e tyre narcistë të kontrollojnë jetën e tyre. Po kështu, për sa kohë që fëmijët plotësojnë nevojat e prindit narcisist dhe e bëjnë atë të ndihet mirë me veten, ai ka më shumë gjasa të përgjigjet pozitivisht, duke e bërë jetën e fëmijës më harmonike.
Por ndërsa fëmijët rriten, ata bëhen më të fortë, më të sigurt, më të guximshëm. Prindërit narcistë e shohin pavarësinë e fëmijëve të tyre si një kërcënim të drejtpërdrejtë ndaj kontrollit që ata duan të ushtrojnë mbi jetën e tyre. Nga një dëshirë e dëshpëruar për të mbajtur kontrollin, prindërit narcisistë do të përpiqen të sabotojnë qëllimisht vetëvlerësimin e fëmijës së tyre. Nuk është për t’u habitur që shumë fëmijë që rriten në mjedise të tilla familjare zhvillojnë ndjenja faji dhe vetëvlerësim të ulët, të cilat i mbartin edhe në moshën madhore. Fëmijët me prindër narcisist kanë më pak gjasa të zhvillojnë një imazh realist për veten.
Është brutale që ata të rriten në këtë mënyrë
Ndërsa fëmijët e narcisistëve bëhen të rritur, ata duhet të mësojnë se ka një ndryshim midis dashurisë së vërtetë dhe “dashurisë” narcisiste. Dhe kjo përfshin pranimin me faktin se ajo që ata kanë përjetuar është në të vërtetë abuzim emocional. Pastaj, është e vështirë për fëmijët të pranojnë se veprimet e prindërve të tyre nuk janë faji apo përgjegjësia e tyre, siç është rasti me çdo formë të abuzimit të fëmijëve. Nëse marrëdhënia me prindin narcisist do të vazhdojë, fëmijët e rritur duhet të vendosin kufij të qartë, të fortë dhe t’u përmbahen atyre.
Shumë fëmijë të rritur besojnë se opsioni më i saktë është ndërprerja plotësisht e marrëdhënieve me prindërit e tyre. Cikli i abuzimit dhe kontrollit nuk përfundon sepse ata janë larguar nga shtëpia. Prindërit narcistë nuk mund të tërhiqen thjesht.
Fëmijët që rriten me prindër narcistë rriten me ndjenjën se nuk do të mund t’i kënaqin kurrë. Por është prindi, jo fëmija, ai që e ka problemin – një çrregullim personaliteti që i bën ata natyrshëm të paaftë për ndjeshmëri dhe dashuri.
Nëse jeni rritur me një prind narcisist, ju e dini shumë mirë problemin. Vetëm mos harroni se, si një i rritur, ju jeni në kontroll tani dhe nuk keni pse të duroni abuzimin e tij. Vendosni kufijtë tuaj dhe ndiqni ato ose ndërprisni çdo kontakt me prindin tuaj në mënyrë që të mund ta jetoni jetën tuaj në maksimum. Ti e meriton!
