Humbja e një anëtari të familjes, ndarja, humbja e punës, sëmundja, kur nuk i përmbushim pritshmëritë tona… këto janë disa nga situatat që shpesh na bëjnë të trishtuar. Mund të mos jetë një trishtim i menjëhershëm, sepse në fillim ajo që del në pah është zemërimi ndaj çdo force që na ka shkaktuar humbjen.
Ekziston një ndryshim shumë i rëndësishëm midis trishtimit dhe depresionit . Ky i fundit nuk është një emocion. Përkundrazi, është një sëmundje që zgjat përtej një ngjarje apo momenti të caktuar. Përveç kësaj, për një diagnozë duhet të ketë një gjendje trishtimi të qëndrueshme dhe më intensive së bashku me simptoma të tjera. Përkundër këtij ndryshimi, i cili është shumë i rëndësishëm, trishtimi shihet si i ngjashëm me depresionin, ndaj njerëzit përpiqen të “përmirësohen” prej tij.
Me depresionin, ju nuk jeni vetëm shumë të trishtuar për një kohë, por gjithashtu përjetoni çrregullime të gjumit, paaftësi për të marrë kënaqësi nga aktivitetet që keni pasur më parë, mungesë dëshire në aktivitetet tuaja të përditshme, humbje përqendrimi, ndjenja faji. Nëse jeni ju, është koha të kërkoni ndihmë profesionale.
Megjithatë, trishtimi në vetvete, si emocion, është një mundësi unike për të njohur veten. Një emocion që disa studime e lidhin me aktivizimin më të madh në trupin tonë për të na ndihmuar të reagojmë pas një humbjeje. Përveç kësaj, është një emocion që ka nevojë për mbështetje dhe ndihmën e njerëzve të dashur, jo trajtim klinik.
Pranimi i trishtimit… kuptimi i lotëve
Me gjithë lotët që kemi derdhur ne qeniet njerëzore, ne ende nuk e kuptojmë plotësisht misterin që ato përmbajnë.Megjithatë, të gjitha studimet sugjerojnë se, si qenie shoqërore që jemi, puna e tyre është ajo e çlirimit dhe komunikimit të nevojës sonë për rehati.
Është normale që të ketë një rrjet kompleks emocionesh kur qajmë, jo vetëm një. Rrethanat në të cilat ne qajmë janë gjithashtu mjaft të ndryshme. Ne mund të qajmë nga lumturia, ndjeshmëria me njerëzit përreth nesh, nga zemërimi ose kur shikojmë një film prekës. Çdo lot tregon një histori që ka rëndësi.
Mbajtja e lotëve tanë ose shikimi i të qarit si keq nuk na bën njerëz më të fortë apo më të mirë. Ne thjesht sillemi bazuar në atë që të tjerët mund të thonë për ne. Dhe në këtë pikë duhet të pyesim veten, a ka qarë kurrë ai person? Nëse nuk e kanë bërë, diçka nuk po funksionon siç duhet.
E qara na qetëson, ul nivelet tona të ankthit dhe na bën të marrim frymë më mirë. Derdhja e lotëve është një akt i të qenit i vërtetë ndaj ndjenjave tona dhe na lidh me të tjerët. Si përfundim, ai gjithashtu largon bakteret, duke mbrojtur kështu trupin tonë. Pra, çfarë nuk shkon me ta?
“Mos qaj, ji i fortë”, kur ne nuk e pranojmë trishtimin
Nëse qan lehtë, sa herë në jetën tënde të ka ndëshkuar dikush për këtë? Duke thënë se duhet të jesh i fortë, që të qash është për njerëzit e dobët, po tregohesh qesharak ose, edhe më keq, se je fëmijë për shkak të kësaj. Fatkeqësisht, shumë prej nesh e dëgjojnë atë aq shumë saqë ne vetë kemi arritur ta përvetësojmë atë. Jemi bërë censurues të lotëve tanë.
Thënë kështu, ndonjëherë mund ta kuptojmë pse na i thonë këto gjëra. Ndoshta nuk kanë qëllime të këqija. Në fund të fundit, ato janë fjalë që dëgjojmë dhe mësojmë gjatë gjithë jetës. Janë në repertorin tonë. Ne i ndajmë ato automatikisht, pa e vënë re.
Me pak fjalë, trishtimi është një nga emocionet tona dhe, i përdorur mirë dhe me mend, është një nga aleatët tanë më të mëdhenj. Pra, mos e bëni atë armik dhe mos e luftoni, sepse gjithçka që do t’ju japë është edhe më shumë dekurajim dhe vuajtje.
