Vrasësi zbulon vetë krimin mafioz të kryer 9 vjet më parë, kush është shqiptari askush nuk e besoi

Vrasja e pensionistit 68-vjeçar George Tsantilas në vjeshtën e vitit 1993 kishte tërhequr vëmendjen e shtypit dhe mediave të kohës.

Policia gjeti trupin e pajetë të agjentit të pasurive të patundshme në pension plot me plagë thike. Shtëpia rrëmujë, një shenjë që motivi kryesor i vrasjes ishte grabitja.

Sidoqoftë, nuk kishte shenja të hapjes me forcë të dyerve dhe bishtat e dy markave të ndryshme të cigareve në një tavëll do të kishin qenë vetëm një detaj i parëndësishëm nëse viktima do të kishte pirë duhan. Viktima nuk ishte duhanpirës, ​​kështu që dy persona të tjerë ishin brenda shtëpisë së tij.

Informacioni që 68-vjeçari frekuentonte Sheshin “Vathis”, një vend i njohur për njerëzit homoseksualë, shpesh duke kërkuar një shok për natën, erdhi dhe “u lidh” me të dhënat.

Më shumë gjasa, autorët kishin hyrë në shtëpi me ftesë të vetë burrit të vrarë. Policia kontrolloi të gjithë të pranishmit rregullisht në sheshin në fjalë, u bënë dhjetëra arrestime, por gjurmët e gishtave të të dyshuarve nuk u identifikuan kurrë me ato që u gjetën në banesën e viktimës. Çështja u bllokua dhe përfundimisht përfundoi në sirtarët e arkivës së policisë.

Por, kur më 20 janar 2002, 28-vjeçari shqiptar Eduard Leka hyri në Departamentin e Krystallopigi dhe i tha policisë se ai kishte vrarë një burrë në Athinë në 1993, nuk kishte asgjë kinematografike, asgjë të rreme për këtë, asnjë komplot “djallëzor” nuk ishte fshehur pas ngjarjes, por policia nuk e besoi. I riu shqiptar ishte penduar thellë.

Leka ishte një nga dy autorët e vrasjes së Chantilas në 1993. Dy vjet pas krimit të tij, ai u largua nga Greqia dhe vazhdoi vjedhjet në Shqipëri, ku u arrestua nga policia lokale dhe u burgos. Brenda burgut, gjithçka ndryshoi për të.

Njohja e tij me një prift ungjillor, i cili herë pas here vizitonte të burgosurit dhe zhvillonte biseda me ta, bëri që Eduart Leka të përqafonte Krishterimin dhe të bëhej thellësisht fetar. Dhe sa më shumë që “ndiznin” ndjenjat fetare tek ai, aq më shumë pendimi i lindte në mendje për vrasjen e vitit 1993.

Në fakt, edhe në burg, ai kishte kërkuar një seancë dëgjimore nga drejtori, ku i zbuloi të vërtetën, por ai nuk e besoi. I tillë ishte ndryshimi i njeriut aq sa drejtori i burgut nuk mund ta imagjinonte se ky person ishte i aftë t’i merrte jetën dikujt tjetër.

Kur u lirua nga burgu në Shqipëri, ai bëri atë që besonte se do t’i sillte shpengimin: ai shkoi në kufirin greko-shqiptar dhe rrëfeu të vërtetën në polici. Të habitur, ata kontaktuan departamentin e vrasjeve në Athinë dhe më pas Eduardi foli në telefon me zyrtarët e Athinës, duke rrëfyer krimin, siç citojnë mediat greke.

Këta të fundit nuk mund t’u besonin veshëve të tyre: Eduardi po u tregonte atyre për skenën e krimit në detaje që vetëm dikush që e dinte çështjen nga brenda mund ta dinte. Policia nuk kishte më dyshime.

Krahasimi midis shenjave të gishtërinjve të gjetur në apartamentin e vrasjes dhe atyre të Lekës ​​finalizoi faktin se fajtori më në fund ishte gjetur. Më pas, çështja e vrasjes u mbyll nga Sigurimi dhe prokurori e mori atë në duart e tij.

Gjykatësit e gjykuan atë më butë dhe shpengimi i tij mund të ketë marrë nëntë vjet – për sa kohë që vetë vrasja ishte zgjidhur – por për fat të mirë, më në fund erdhi.


Shtuar 13.09.2020 13:56