Flamengo humbi 2-0 ndaj Fluminense, një rival nga Rio de Zhaneiro, në një ndeshje të kampionatit brazilian të luajtur një pasdite të ngrohtë, më 27 maj 2010. Në minutën e 90-të, u dha një goditje dënimi pranë zonës së penalltisë së kundërshtarit. Portieri i Flamengos, Bruno Fernandez de Souza, pa një shans për veten e tij.
Goditja e tij me këmbën e djathtë anashkaloi murin dhe goditi këndin e sipërm të djathtë të portës. Ishte goli i katërt në karrierë për të, por mezi e festoi, pasi kampioni në fuqi Flamengo e humbi ndeshjen.
Vetëm një muaj më vonë, e gjithë kjo ishte një e kaluar e largët. Bruno ishte pas hekurave, i akuzuar se kishte urdhëruar rrëmbimin dhe vrasjen barbare të një gruaje. Redaksitë kishin shumë punë për të bërë më 25 qershor 2010.
Por jo sepse Brazili dhe Portugalia luajtën një ndeshje të fazës së grupeve në Kupën e Botës, në të cilën ata luftuan për të shmangur Spanjën në konkurrencë të mëtejshme.
Mediat po përballeshin me lajme shqetësuese, nga policia doli lajmi se kapiteni i Flamengos, Bruno Fernandez de Souza, është i dyshuari kryesor në rastin e zhdukjes dhe vdekjes së aktores dhe modeles Eliza Samudio.
Bruno ishte një nga portierët më të mirë brazilian në atë kohë.
Përzgjedhësi i rreptë i Dungës, të cilit dyshohet se nuk i bëri përshtypje sjellja e bujshme e Brunos në një ndeshje të kampionatit vendas në vitin 2009, nuk e përfshiu në kombëtare.
Në vend që të shkonte në Milano, Bruno shkoi në burg
Megjithatë, portieri ishte ylli i ndoshta klubit më të njohur brazilian, madje u përmend edhe kalimi në Milano. Nuk është e ekzagjeruar të thuhet se Bruno, i cili ishte 25 vjeç në atë kohë, së shpejti mund të debutojë në futbollin ndërkombëtar.
Shumë menduan se ai mund të vishte fanellën me numër 1 në Kupën e Botës 2014, të cilën Brazili e priti. Megjithatë, gjithçka u bë vetëm një hap në një histori rrëqethëse që filloi të zbulohej.
Bruno dhe Eliza ishin në një lidhje të shkurtër. Dëshmitë e miqve të tyre thonë se ata janë takuar më 21 maj 2009 në një festë. Në gusht të atij viti, ajo i tha lojtarit se ishte shtatzënë.
Më vonë, në gjykatë, Bruno tha se u nda me të sepse Eliza nuk donte të abortonte. Në atë kohë, ai ishte në lidhje me dentisten Ingrid Cavalcanti, me të cilën do të martohej në vitin 2016, nga burgu edhe pse ishte ende i martuar me të dashurën e fëmijërisë Diana Rodriguez, me të cilën kishte dy fëmijë.
Mosmarrëveshja e tij me Elizën shpejt u bë një çështje për gjykatën, atë gusht, ajo paraqiti një kërkesë për të vërtetuar atësinë.
Kjo lëvizje e helmoi marrëdhënien e tyre. Më 13 tetor, Eliza raportoi në policinë e Rio de Zhaneiros se Bruno dhe miqtë e tij, përfshirë shoqen e fëmijërisë Louise Romao, e njohur si Macarao,e rrëmbyen atë dhe e detyruan të merrte një pilulë për të nxitur abortin. Ajo tha gjithashtu se njëri prej tyre e ka rrahur, ndërsa në polici ka thënë se Bruno i ka drejtuar armën në kokë.
Bruno e akuzoi hapur Elizën për gënjeshtër
“Kjo nuk është hera e parë që ajo gënjen për të më dëmtuar mua”, tha ai në një deklaratë zyrtare.
“Ajo nuk e duron dot që unë nuk dua të jem në një lidhje me të. Unë nuk dua t’i jap kësaj zonje 15 minuta famë që ajo dëshiron kaq shumë.”
Një zhdukje misterioze
Gjyqtari nuk e pranoi këtë. Rezultatet e ekspertizës mjeko-ligjore u vonuan në mënyrë të pashpjegueshme. Për Brunon, sezoni përfundoi me ngritjen e trofeut të kampionatit brazilian pasi Flamengo bëri kapërcimin nga fundi i tabelës drejt titullit të parë të fituar në 17 vjet.
Më në fund, në gusht 2010, erdhën rezultatet e testeve mjeko-ligjore. Ata treguan “gjurmë agresioni”. Megjithatë, Elize nuk kishte qenë askund për dy muaj në atë kohë.
Në shkurt të vitit 2010, Eliza lindi një djalë në Sao Paulo, ku jetonte me një mik, të cilin e quajti Bruno. Portieri i Flamengos ka refuzuar kategorikisht të pranojë atësinë e fëmijës dhe t’i nënshtrohet një testi.
Më 11 maj, Bruno mori me qira një apartament në Transamerica, një hotel ekskluziv në Rio, për një nënë dhe fëmijë. Portieri, në fakt, thjesht po blinte kohë. Bruno luajti ndeshjen e tij të fundit për Flamengon (humbja 2-1 nga Goias) më 5 qershor 2010, “duke e ditur që Eliza ishte rrëmbyer”.
Ai thirri mikun e tij Macarao, siç konfirmohet nga të dhënat zyrtare të siguruara nga hetuesit. Seanca dëgjimore familjare u caktua për 11 qershor dhe të dy palët duhej të binin dakord për një test ADN-je.
Spageti ishte atëherë, pak a shumë, asistenti personal i Brunos dhe ai tashmë po i paguante shpenzimet e Elizës me para. Më pas ai do të deklarojë në gjykatë se Elizi tha se do të merrte një shumë të konsiderueshme parash nga Bruno. Ato para dyshohet se ishin në fermën e Brunos qindra kilometra larg dhe ai duhej ta çonte atë dhe foshnjën atje.
Spageti shoqërohej nga Georges Saleche, kushëriri 17-vjeçar i Brunos, për të cilin portieri ishte një lloj tutori pasi u fut në telashe me tregtarët e zonës së varfër ku jetonte. Ka qenë Xhorxhi ai që ka zbuluar në polici detajet e përgjakshme të fatit të Elizës. Pasi e rrahën, e çuan në shtëpinë e Brunos në Rio, ai në atë kohë luante për Flamengon. Bruno u shfaq natën tjetër.
Më vonë, Bruno do t’i tregojë gjykatës se ai dhe Eliza kanë biseduar dhe se kanë rënë dakord të shkojnë së bashku në fermë. Eliza u mbajt atje deri më 10 qershor. Atë pasdite, ajo dhe foshnja u dërguan në një shtëpi në një qytet tjetër, Belo Horizonte, ku u mbyt nga Marcos Aparesido, një ish-oficer policie i punësuar nga Spaghetti për ta vrarë.
Trupi i saj më pas u copëtua në katër pjesë dhe iu dha qenve. Bashkëpunëtorët e Brunos, të cilët shoqëroheshin nga ish-bashkëshortja e tij Diana, më pas u përpoqën t’i fshihnin policisë foshnjën pasi nisën kërkimet për Elizën. Bruno i vogël, u lokalizua nga policia në lagjet e Ribeirao das Neves, në afrimet e Belo Horizonte. Trupi i Elizës nuk u gjet kurrë.
Bruno u dorëzua në policinë e Rios më 7 korrik. Në atë kohë, hetuesit kishin tashmë mjaft prova që e lidhnin atë me krimin. Gjatë gjyqit, ai nuk pranoi kurrë se kishte urdhëruar vrasjen e Elizës dhe fajësoi Spaghettin për të gjithë çështjen. Megjithatë, ai pranoi se e dinte që krimi ishte kryer dhe se më pas gënjeu për këtë, ndërsa policia ishte ende në kërkim të Elizës.
Ai u dënua me 22 vite burg në vitin 2013. Spageti u dënua me 15 vjet dhe që nga viti 2018 vuan dënimin me burg. Ai dhe Bruno ndërprenë çdo kontakt. Aparesido u dënua me 36 vjet burg, 22 për vrasjen e Elizës dhe 14 të tjera për vrasjen e mëparshme për të cilën ishte gjykuar tashmë. Në korrik të vitit të kaluar, një gjykatë në shtetin Mina Gerais e lejoi Bruno të kalonte pjesën tjetër të dënimit në një burg gjysmë të hapur, gjë që e lejoi atë të flinte në shtëpi. Por ende pa u liruar pjesërisht, filluan thashethemet dhe lajmet për rikthimin e tij në futboll.
Një histori e vështirë jete
Bruno ka lindur më 23 dhjetor 1984 në Ribeirao das Neves, një qytet punëtorësh në Brazilin juglindor. Ishte vetëm tre muajsh kur prindërit e lanë me gjyshen dhe u shpërngulën në veri të vendit, mijëra kilometra larg. Do të kalojnë plot 18 vjet para se Bruno të shohë sërish prindërit e tij. Ashtu si shumë fëmijë të tjerë të varfër brazilianë, futbolli ishte një mënyrë për të për t’i shpëtuar varfërisë.
Tashmë në moshën 12-vjeçare, ai ishte student në shkollën në Venda Novi, klubi i zhvillimit të Belo Horizonte. Falë gjatësisë së tij (188 cm), djali ishte një zgjedhje e dukshme në pozicionin e portierit. Debutimi i tij profesional pasoi në vitin 2004 në fanellën e liderit rajonal, Athletic Mineira. Edhe atëherë, elementët e temperamentit të paparashikueshëm ishin të dukshëm për të. Një vit më vonë, Bruno kaloi natën në burg pas një përplasjeje me studentë tifozë të rivalit të qytetit Cruzeiro, të cilët dyshohet se e provokuan atë. Në fillim të vitit 2006, ai u arrestua përsëri për drejtim të rrezikshëm.
Mirëpo, gjithçka ishte në rregull në fushë madje u përmend edhe kalimi te holandezia AZ Alkmaar. Megjithatë, në vitin 2006, Bruno nënshkroi për Corinthians, një klub nga Sao Paulo që do të mundë Chelsean në finalen e Kupës së Botës FIFA gjashtë vjet më vonë. Po atë vit, ai pa përsëri nënën e tij, falë një programi televiziv brazilian që i bashkoi ata. Bruno kreu mezi një vit burg përpara se të rishfaqej në faqet e para.
Monte Claros, një klub i vogël nga Mina Gerais, vendi i tij, njoftoi në shkurt 2014 se kishte nënshkruar një kontratë me Bruno. Kjo përfshinte një transferim në një burg lokal, por gjyqtari e refuzoi kërkesën. Tre vjet më vonë, ndërsa ai u lirua përkohësisht me urdhër të Gjykatës së Lartë të Brazilit, një tjetër klub nga Mina Gerais, Boa Esporte, nënshkroi një kontratë me Bruno.
Kjo çoi në protesta në të gjithë vendin dhe tre sponsorë u larguan nga skuadra, por klubi përsëri bëri transferimin. Bruno luajti pesë ndeshje para se të kthehej në burg, pas një tjetër vendimi të Gjykatës së Lartë. Pas rikthimit të tij të pjesshëm, një sërë klubesh kanë shprehur synimin e tyre për të nënshkruar një kontratë me portierin e turpëruar, por presioni i tifozëve dhe sponsorëve ka ndikuar në një tjetër rikthim të tij.
Rasti i janarit 2020 ishte i famshëm. Feira de Santana, një klub nga verilindja e Brazilit, u tërhoq nga gara për nënshkrimin e tij pas thirrjes emocionale të prezantueses televizive Jessica Senra.
“Besoj se shumë njerëz meritojnë një shans të dytë. Por të falësh dikë nuk do të thotë se mund të harrojmë atë që ka bërë ai person”, tha ajo.
“Pas një krimi kaq të tmerrshëm, pyetja është nëse ky vrasës i një gruaje duhet të lejohet të gjendet në një pozicion që mund ta bëjë atë përsëri hero. Ai po përpiqet të riintegrohet në shoqëri. Ai di vetëm të luajë futboll”, thotë Mariana Miljorini, avokatja e lojtarit.
Një deklaratë e tillë përsëritet rregullisht nga vetë lojtari. Në intervistat e rralla që jepte, ai përsëriste vazhdimisht se nuk lejohej t’i kthehej jetës normale.
“Njerëzit nuk duan të më japin një shans. Nuk më lejojnë të punoj. Në rrjetet sociale flasin për mua, por si mund të jetoj?”
Për Sonja Moura, nënën e Elizës, kjo është një çështje morale.
“Ai kreu një krim të tmerrshëm dhe tani është krejtësisht absurde që ai të ketë një shans për t’u bërë një idhull për fëmijët dhe adoleshentët”, tha ajo për revistën braziliane “Epoka”.
“Gjykata ia plotësoi të gjitha dëshirat, ndërkohë që ende nuk mund të gjej eshtrat e fëmijës tim.”/ Përkthyer dhe përpunuar nga Hergi Llupi
