Frank Mill duhet të ndihet si Marty McFly, personazhi kryesor i filmit “Kthehu në të ardhmen”. Pavarësisht se çfarë bën, ai vazhdimisht po kthehet prapa në mesin e viteve 1980. Në një ditë në veçanti: 9 gusht 1986. Ishte ndeshja e parë e sulmuesit Mill për Borussia Dortmundin. Pak para pjesës së parë ai luajti mirë dhe pastër. Një pasim theu mbrojtjen e Bayern Munichut dhe Mill pasi dribloi portierin u gjend para portës boshe. Ajo që ndodhi më pas shpesh përshkruhet në Gjermani si “huqja e shekullit”. Mill priti shumë gjatë. Me një rrjetë të zbrazët përpara, u desh një prekje shtesë për të shënuar gol dhe dukej se ai po e vononte qëllimisht atë që dukej e pashmangshme.
Ndërsa portieri u kthye me nxitim, duke rrëshqitur për të bërë një përpjekje të pashpresë për ta bllokuar, Mill papritmas doli nga ritmi dhe topi mbeti në këmbët e tij. Kur më në fund gjuajti, ai goditi shtyllën. Topi u kthye te një mbrojtës i Bayernit që e largoi menjëherë.
Edhe pas 35 vjetësh, sa herë që dikush në futbollin gjerman humb një shans të mirë, nuk duhet shumë kohë që komentatorët ta sjellin këtë histori. Gazetarët do ta thërrasin duke i kërkuar një opinion. Vetë akti i dështimit për të shënuar në një portë të hapur njihet si “Mill”. Atij i janë bërë shumë pyetje rreth Timo Wernerit gjatë viteve të fundit.
Mill, tani 63 vjeç, detyrohet vazhdimisht të kujtojë veprimet e momentit të tij më të turpshëm në karrierën profesionale. Ai e merr këtë në mënyrë filozofike. Ai nuk do të refuzojë të përgjigjet nëse është pyetur në mënyrën e duhur.
“Disa vjet më parë shkova në një shitore lokale me mikun tim të mirë e të vjetër Matthias Herget, ish-mbrojtës i Gjermanisë Perëndimore. Një plakë pas banakut na mbështolli bukën dhe salsiçet dhe kur ngriti sytë thirri me zë të lartë: ‘Ah! Ti godite shtyllën!’. Sa herë që një djalë në rrugë bërtet emrin tim dhe përpiqet të më përqesh, unë thjesht refuzoj të reagoj. Megjithatë, në përgjithësi, pas gjithë kësaj kohe, unë vërtet mund të qesh me veten”, thotë Mill. “Ishte marrëzi. Doja t’i bëja lojtarët e Bayernit të dukeshin qesharakë, t’i rrokullisja në vijë të portës. Por vrapova më shpejt se topi dhe humba kontrollin. Thjesht mbeti mes këmbëve të mia dhe më pas ndodhi e papritura”.
Kur skena u shfaq në televizionin gjerman, humbja e sulmuesit Mill u bë virale, në stilin e viteve 1980. Sigurisht që nuk u përhap menjëherë në të gjithë internetin, por dominoi mediat, ndërsa fansat flisnin pafund për të. Dhe, edhe atëherë, ajo u përhap në mbarë botën. Disa muaj pas huqjes së tij, Mill shkoi për të vizituar një mik në San Francisco. Në dhomën e tij, në hotelin “Fairmont”, ai kishte porositur një hamburger dhe kishte ndezur televizorin. Ai gjeti një program që prezantonte klipe të çuditshme nga bota e sportit.
“Së pari pashë një basketbollist që prishi koshin duke tentuar të bënte ngulitje”, thotë ai. “Unë qesha dhe mora një kafshatë nga hamburgeri im. Dhe pikërisht në atë moment pashë veten në ekran duke goditur shtyllën në Munich”.
Normalisht, një dështim i tillë mund ta kthejë një futbollist profesionist – veçanërisht një sulmues – në një personazh të izoluar, i cili mund të fillojë të mendojë shumë për përpjekjet e tij. Por, kjo nuk ndikoi negativisht te Mill. Gjatë gjithë karrierës së tij ai u shqua për personalitetin. Babai i tij, Bobby, punonte si tregtar mbeturinash dhe Mill me të vërtetë trashëgoi gjuhën e tij të patrembur dhe gëzimin. Ai luante pa mbrojtëse këmbësh dhe shpesh ua vidhte topin portierëve kur ata ishin gati ta gjuanin atë.
Në gjermanisht ekziston një thënie që mund të përshkruajë një personazh të tillë, “mit allen Wassernwassen”, që fjalë për fjalë përkthehet: “i larë me të gjitha ujërat”. Një përkthim më i mirë do të ishte “të njohësh çdo trik në libër”.
Bashkëlojtari i Millit në Dortmund, Norbert Dickel, ndoshta e përmblodhi më së miri dinakërinë e tij kur e përshkroi atë me fjalinë: “Ai është larë me të gjitha ujërat e zeza”.
Mill ishte gjithmonë i sigurt më vete dhe në të vërtetë ishte klinik si sulmues. Ai kaloi 15 vjet në Bundesligë, duke luajtur për Borussia Monchengladbachun, Dortmundin dhe Fortuna Dusseldorfin midis viteve 1981 dhe 1996. Ai përfaqësoi Gjermaninë Perëndimore në Lojërat Olimpike të vitit 1988 dhe gjithashtu ishte pjesë e ekipit që u paraqit në Kampionatin Botëror të vitit 1990, por nuk luajti. Edhe pse Gjermania e fitoi titullin, Mill nuk e konsideron veten kampion bote. Ai shënoi 253 gola në 656 ndeshje në karrierë. Pavarësisht se ishte vetëm 175 centimetra i gjatë, aftësia e tij për t’u ngritur aq mirë nga toka nënkupton se ai shënoi shumë gola me kokë. Por arritja më e madhe, në sytë e tij, ishte fitimi i Kupës së Gjermanisë me Dortmundin në vitin 1989 – tre vjet pas asaj huqjeje kundër Bayernit – kur Mill kontribuoi me një gol dhe dy asistime në fitoren mahnitëse 4:1 ndaj Werder Bremenit. Kur mendon përsëri për përgatitjet për atë ndeshje, kujton një shpërqendrim të pazakontë.
“Për shumë vjet me Dortmundin ne stërviteshim në një pishinë të hapur çdo të premte dhe bëmë saktësisht të njëjtën gjë një ditë para finales së kupës”, thotë ai. “Ishte një kohë krejtësisht tjetër. Në verë, lëndina përdorej nga nudistët. Ne i çuam portat tona në një zonë më pak të ngarkuar dhe luajtëm atje, kishte një sipërfaqe të mirë. Ne u stërvitem aty por nuk mund të them se të gjitha goditjet shkuan në portën e duhur”.
Mill i kujton ato kohëra të ndryshme me mall. Kujton se si ai dhe bashkëlojtarët e tij të Dortmundit mbylleshin në dhomën e vogël të fanellave dhe flisnin me orë të tëra për tortën, kafen dhe cigaren. Ose si me përfaqësuesen gjermane dikush vendosi një lepur të gjallë në kutinë e mjekut të ekipit pak para një ndeshjeje miqësore. U ra dakord që Andreas Brehme do të bëhej si i lënduar dhe kur mjeku vrapoi në fushë dhe hapi çantën e tij për ta trajtuar, lepuri doli jashtë.
Ai është gjithashtu shumë llafazan kur bëhet fjalë për një temë që shumë ish-lojtarë ndërkombëtarë duan ta mohojnë: akuzat për doping. Ishte ish-portieri i Gjermanisë Perëndimore, Toni Schumacher, ai që e ngriti temën kur publikoi librin e tij “Anpfiff” në vitin 1987. Ai bëri pretendime jo vetëm për praktikat e dopingut, por edhe për skandale të tjera rreth ekipit përfaqësues, duke përfshirë netët e pokerit, prostitutat dhe abuzimin me alkoolin. Për një kohë të gjatë, asnjë lojtar tjetër nuk ndante pikëpamjet e Schumacherit për dopingun që ishte i zakonshëm në Bundesligën e viteve 1980.
“Rripa tabletash shtriheshin pranë dhomës së zhveshjes dhe ti ishe i lirë të ndihmoje veten. Ishte ‘trend’ në atë kohë. Mjekët e dinin, menaxherët, të gjithë. Por askush nuk foli për këtë. Shumë lojtarë e morën atë derisa nuk mund të ecnin më. Ju nuk i shihni pasojat menjëherë, por kjo ndikon më vonë”, thotë sulmuesi.
Mill pranon se një tabletë “Captagon” iu desh një herë, pa thënë se para cilës ndeshje të veçantë.
“Unë shënova dy herë në lojë, dhe më pas nuk mund të lodhesha çfarëdo që të provoja. Në mes të natës, në shtëpi, ndeza një qiri që ishte vendosur në një raft druri. Doja të shikoja përsëritjen e programit sportiv të ndeshjeve. Më në fund më zuri gjumi, por u zgjova tamam në kohë për të ndaluar përhapjen e zjarrit pasi qiriri i kishte vënë flakën raftit. Mendova me vete: ‘Djalosh, ti për pak sa nuk u fute në flakë.’ Kështu që u largova nga marrja e Captagonit për herë të dytë”.
Për Millin, kjo ishte e dyta nga dy netët vendimtare kur e shikonte veten në televizor. Njëherë në San Francisco; tjetra në shtëpi, që ishte pothuajse e fundit.
Mediat gjermane do të vazhdojnë t’i telefonojnë atij sa herë që dikush humb një shans të madh, por ai ka shumë më tepër për të treguar, për një brez futbolli që duket disa botë larg.
