Driblime, gola, asistime dhe çdo gjest që ai bën në fushë thotë vetëm një gjë, futbollin.
Nga bregu i Detit të Zi, i rrethuar nga kodrat Kaukaziane, ai erdhi në qendër të industrisë evropiane të futbollit të mirë.
Mjekra e trashë, sy fëmijëror, me vetëm një dëshirë të shijoni lojën në një vend ku futbolli është mendimi i parë dhe i fundit në një ditë.
Po, është Napoli. Qyteti i mafies tashmë komerciale “Camora”, njerëz me tatuazhe, hajdutë të vegjël në skuter dhe një qytet plot mirënjohje dhe admirim për Diego Maradona.
Kvaratskhelia, një lojtar i mrekullueshëm gjeorgjian, nga fundjava në fundjavë i çmend të gjithë napolitanët nga 7 deri në 77 vjeç me spontanitetin dhe lëvizjet e tij mjeshtërore.
Njerëzit i duan historitë e ngrohta dhe frymëzuese. Atyre u pëlqen të krahasojnë lojtarët aktualë me legjendat, ndonjëherë në mënyrë ambicioze dhe joobjektive, megjithatë, ajo që
Nëse Maradona do të kishte jetuar, vështirë se do ta kishte marrë për dore të riun gjeorgjian dhe do t’i fliste për futboll natyrisht në gjendjen e tij të njohur të shkaktuar nga barishtet kolumbiane. Diego e donte Napolin e tij më shumë se jetën, ai e donte atë zonë sepse i kujtonte në mënyrë të papërmbajtshme Argjentinën e tij, si dhe një pasion të ngjashëm për jetën dhe futbollin.
Ka qenë Maradona që i ka sjellë titullin e fundit Napolit në vitin 1990, prej atëherë kanë më shumë se 32 vite që presin, ndoshta as nuk do ta shohin, megjithatë askush nuk mund t’ua heqë ëndrrat. Nuk do të merremi me atë që “ëndrrat shpesh kthehen në realitet”, sepse është një gënjeshtër e pastër.
Njerëzit mbështeten më shumë tek mrekullitë, e pamundura. Kush mund të kishte shpresuar se Napoli do të arrinte trembëdhjetë fitore radhazi? A do të kualifikohen në fazën eliminatore pas katër raundeve në Champions League? Se ndonjë gjeorgjian anonim do të çmendë gjithë botën ashtu, nga paqja e pastër. Asnje. Ndaj Napoli duhet ta shijojë momentin dhe ta “mashtrojë” lumturinë e tij për aq kohë sa të zgjasë.
Maradona nuk është më, nuk ka gjasa që dikush si ai të lindë përsëri, por jugu i Italisë mori një lloj rimishërimi të tij.
Ndoshta edhe Kvaratskhelia nuk është në dijeni për gjithçka që i ndodh këto muaj, shikon me habit të gjithë ata që e admirojnë dhe e ngrenë në qiell, pranon një foto ose një autograf me një vështrim të ndrojtur, ende nuk e kupton, disa gjëra që kanë qenë një fenomen krejtësisht normal prej dekadash. Por, ata do ta kuptojnë, në maj, kur Napoli do të festojë titullin.
Ndoshta është koha për të përsëritur sloganin e tifozëve që ishte varur në varrezat e qytetit në momentet e fitimit të titullit në vitin 1987:
“I vdekur, ti nuk e di se çfarë ke humbur”. /G.D albeu.com/
