Editorial nga Carlo Pizzigoni, përkthyer dhe përshtatur nga Hergi Llupi
Bota ndryshon futbollin. Futja e të dhënave të mëdha, studimi i çdo situate me analiza të ndeshjeve, përgatitja fizike gjithnjë e më e sofistikuar që sot tregon sportistë të vërtetë në çdo nivel profesional. Edhe në krahasim me vetëm pesë vite më parë, po flasim për një sport tjetër.
Bota ka ndryshuar me futbollin. Në përzgjedhjet që kemi vëzhguar në këtë “dritare” të FIFA-s, vëmë re gjithnjë e më shumë se sa skuadra përfaqësohen nga të rinjtë e brezit të dytë, pra fëmijë nga diaspora, çifte me prindër nga kombe të ndryshme apo që kanë ardhur shumë të rinj në vendin e tyre, atdheu i ri.
Keqardhje e kombëtares së Italisë?
Willy Gnonto, me fillimin kundër Hungarisë, ka lindur në Verbania nga prindër të Fildishtë dhe është rritur këtu edhe në futboll, duke zgjedhur kombëtaren italiane. Nicola Zalewski, i cili shpërtheu vitin e kaluar në rolin e të pestit të majtë në Romë, zgjodhi në vend të tij kombëtaren e prindërve të tij, Poloninë. Padyshim legjitim dhe i respektueshëm, por është vërtet turp të mos mund ta kemi si përfaqësues blu pasi është rritur në sistemin tonë të futbollit. Pikërisht si Kristjan Asllani, i lindur në Shqipëri dhe mbërriti në Itali në vitin 2000, në Buti të provincës së Pizës në moshën dy vjeçare. Ai është formuar nga një prej sektorëve më të mirë të të rinjve në vendin tonë, ai i Empolit, por do ta shohim si protagonist me fanellën e Shqipërisë në nivel ndërkombëtar. Për më tepër,
debutimi i Kristjanit me Kombëtaren U21 të Shqiponjave daton në qershor të vitit 2021, kur Asllani u tregoi shumë njerëzve të brendshëm se sa vlen. Në janar të atij viti ai veshi tashmë fanellën e ekipit të parë të Empolit, në një ndeshje të Kupës së Italisë dhe në fund të atij sezoni do të jetë një nga elementët kyç të fitores së ekipit toskan në Primavera, kampionatin.
‘Parashikimi’ i Andreazzolit
Ata që ndoqën rrugën e tij rinore tashmë e dinë se çfarë lloj lojtari kemi përballë dhe çfarë perspektive mund të tërheqim për të. Në maj të vitit 2022, pak para një ndeshjeje Inter – Empoli, jam në margjinat e stadiumit San Siro, shoh Aurelio Andreazzoli të kalojë, magjistari që në atë sezon e bëri Empolin të luante futbollin më të mirë në Itali, duke e shpëtuar atë me muaj të tërë. “Zotëri, zotëri”. Ai afrohet dhe së bashku me Lele Adanin dhe drejtorin sportiv Pietro Accardi fillojmë të flasim për garën dhe sezonin që po mbyllet triumfalisht për Empolin. Në një moment Adani e pyet Andreazzolin: “Kam pak kohë që e ndjek Asllanin dhe më pëlqen shumë, ku mund të shkojë Asllani?”. Përgjigja e teknikut është e detyrueshme. Kthehet drejt fushës dhe tregon: “këtu”. Aurelio do të thotë niveli, ai është një lojtar i San Siros, me pak fjalë, dhe në vend të kësaj pas asaj ndeshjeje në të cilën ai luan një pjesë të parë përrallore të sezonuar me një gol të mrekullueshëm, i pari në Serie A, do të jetë Meazza, shtëpia e tij e radhës.
Zgjodha të rikthej thelbin e diskutimit, atë vërtet të rëndësishëm. Skena e ndeshjes në vijën anësore filloi me një qortim. Trajneri më akuzoi se nuk kisha organizuar darkën me Adanin, siç kisha marrë përsipër të bëja në takimin tonë të parë. Një takim në shtator, në Monteboro, selia e Empolit, ku tashmë flitej për Asllanin dhe perspektiva shumë të larta. Në fillim të kampionatit, përballë mbrojtjes ishte Samuele Ricci, Asllani kënaqej të ishte rezervë e tij. “Koha e tij do të vijë së shpejti, ai po përgatitet i madh, ai është një Jorginho i vogël, ky djalë është një sfungjer, ju i jepni një aluzion dhe në veprimin e radhës e shihni atë tashmë të asimiluar”. Ricci shkon në Torino në janar dhe Asllani nuk lëviz më nga njëmbëdhjetë emrat e parë të listës.
Asllani sheh futbollin
Sa e vështirë është të shohësh talente të mëdha në ekipet e të rinjve? Jo aq e vështirë
Sa e vështirë është t’i sjellësh këto aftësi, në një kohë të shkurtër, me të rriturit? Shume e veshtire.
Asllani e sheh futbollin sot, futbollin e ka parë thuajse gjithmonë, që kur ka ardhur ne Empoli me këshillën e ish-qendërmbrojtësit blu Lorenzo Pratali, i cili i përket Butit dhe aty e njeh talentin e këtij djali që luan pa dallim me të dyja këmbët tashmë në gjashtë vjet.
Buti, Empoli, San Siro, dhe një gol nga mesfushori sulmues. Ndeshja në të cilën folëm do të shënojë golin e tij të parë në ligën e parë, ai e luan atë si numri 10: një përjashtim (ai praktikisht ka luajtur gjithmonë në median me tre lojtarë në sektorin e të rinjve të ekipit toskan). Një përjashtim që flet për aftësitë e tij si futbollist, njeh kohën dhe hapësirën me lexime të cilësisë më të lartë, aq sa një vëzhgues i një klubi të madh të huaj më kishte thënë, duke parë natyrshmërinë e tij në rol: “A je i sigurt që ai nuk ka luajtur kurrë atje? Lëviz si një trokar!”
I sigurt.
Numri i pranimit 2. Në bisedën e parë me Andreazzolin, trajneri më kishte konfirmuar dhe nënvizonte vazhdimisht seriozitetin e djalit (dhe të familjes), se ambienti i Empolit kishte nxituar të më nënshtrohej, sapo e futa temën. .
Nën hijen e Lukakut
Pak veta e vunë re në prezantimin zyrtar të Kristjanit, pasi ajo u zhvillua në të njëjtën ditë me atë të Lukakut, me fotografë dhe gazetarë të zënë duke parë kthimin e belgut në shtëpi. Asllani ishte shumë i emocionuar por tashmë i përgatitur, njihte historinë e Interit dhe kishte studiuar atë të qytetit të tij të ri, Milanos. Një detaj që tregon shumë për të dhe që ndoshta do të mbahet mend një ditë në rrëfimin ex post që përdor sot.
Fillimi i para-sezonit e pa atë protagonist, jo vetëm në rolin e tij klasik, por edhe përkrah Brozovic: në një ekip që lufton për të gjetur kreativitet dhe hapësirë, veçanërisht kur sulmon një mbrojtje të vendosur, cilësitë e tij duken perfekte për t’i dhënë atij një sezon me minuta cilësore. Edhe kroati tregoi menjëherë se është i kënaqur me të riun shqiptar: kush e kupton mirë futbollin ndihet mirë me EpicBrozo, do të thosha se është e vetmja mënyrë për të mos pësuar shigjeta gjatë ndeshjes.
Megjithatë, pas një ndeshje miqësore ndaj Villarrealit në Pescara, Asllani humbet terren në hierarkinë e Simone Inzaghit, i cili i jep vetëm pak minuta, 24 në ligë dhe 6 në Champions. Një zgjedhje që pakkush e kupton, duke nisur nga tifozët e Interit që e panë sezonin të palindur ashtu siç shpresohej dhe që prej kohësh kërkojnë ndryshime dhe fleksibilitet më të madh nga trajneri i Piacenza. Lëndimi i Marcelo Brozovic në ekipin kombëtar duhet ta katapultojë atë në njëmbëdhjetëshen më të mirë duke filluar nga e diela. 30 minuta janë të pakta për një përgatitje adekuate, por kreu i djalit të gjithë thonë se është gati për kërcim, edhe nëse një ekip me pak siguri si ai i sotëm i drejtuar nga Simone Inzaghi nuk është ndoshta ideal për të lënë gjurmë, por për ata që e bëjnë këtë, ata njohin dhurata të mëdha, është pothuajse e natyrshme të kërkosh të mos kujdesesh për njëzet vitet e tij.
Në fund të fundit, për këtë djalë të lindur në Shqipërinë e mesme në mars 2002, fusha ka folur gjithmonë dhe vetëm./ h.ll/albeu.com
