Patatet kombinohen mirë me qepët sa i përket gatimit. Megjithatë, ka një arsye të mirë për të mos ruajtur patatet pranë qepëve. Nga ana tjetër, do të ishte mirë t’i vendosnim pranë një molle.
Pra, problemi me këto dy perime është se qepët janë më të “lagështa” se patatet dhe i përkasin perimeve që lëshojnë etilen i cili përshpejton procesin e pjekjes dhe për këtë arsye bën që patatet të kalben më shpejt.
Ndërsa qepa duhet shmangur me patatet, hudhra nuk ka absolutisht asnjë problem.
Patatet janë pjesë përbërëse e dietës mesdhetare dhe evropiane dhe pëlqehen nga të rinjtë dhe të moshuarit. Në të njëjtën kohë, ato janë jashtëzakonisht të dobishme kur konsumohen të ziera ose të pjekura, për shkak të përmbajtjes së lartë të karbohidrateve, fibrave, kaliumit dhe vitaminës C.
Megjithatë, ekziston një kusht që mund t’i kthejë patatet në një helm për trupin. Kur patatet kanë marrë ngjyrë jeshile dhe kanë mbirë për shkak të ekspozimit të zgjatur në diell, nxehtësinë dhe lagështinë, ato nuk duhet të konsumohen pasi mund të shkaktojnë efekte anësore në trup.
Sipas pedagogut në Fakultetin e Bujqësisë të Universitetit Nottingham Trent, nëse hamë një sasi të madhe të këtyre patate të pjekura, mund të përjetojmë simptoma të helmimit, si të përziera, diarre, tendencë për të vjella, ngërçe në stomak, dhimbje koke dhe marramendje.
Siç shpjegon ai, rrezet e diellit dhe nxehtësia nxisin prodhimin e solaninës, një kimikat i hidhur helmues. Në fakt, lëkura dhe bishtat e patates e përmbajnë atë në nivele të larta.
Edhe pse ngjyra e gjelbër në lëkurën e patates është një tregues i pranisë së klorofilit, i cili nuk është toksik, prania e tij tregon gjithashtu përqendrime të solaninës. Kjo neurotoksinë, e prodhuar në pjesën e gjelbër të patates, është pjesë e mbrojtjes së bimës kundër sëmundjeve, insekteve dhe dëmtuesve.
Sigurisht, mund t’i qëroni patatet dhe t’i hidhni ato pjesë, por ato do të kenë një shije pak të hidhur. Ai këshillon që në vend që t’i hani, mbillini në një tenxhere dhe shijoni patatet e reja që do t’ju japin.
