Të folurit e një gjuhe të dytë apo edhe të tretë mund të sjellë avantazhe të dukshme, por herë pas here fjalët, gramatika dhe madje edhe thekset mund të ngatërrohen. Kjo mund të zbulojë gjëra të habitshme se si funksionon truri ynë.
Jam duke qëndruar në radhë në një furrë në Paris, duke i kërkuar falje shitësit tepër të hutuar. Ai thjesht më pyeti se sa pasta do doja, dhe krejtësisht pa dashje, unë u përgjigja në mandarin në vend frëngjishtes.
Dhe unë jam po aq e habitur: Unë jam një folëse dominuese e anglishtes dhe nuk e kam përdorur gjuhën Mandarin siç duhet prej vitesh. E megjithatë, këtu në këtë mjedis më parizian, ajo disi vendosi të ripohonte veten.
Shumëgjuhëshit zakonisht i ndryshojnë me lehtësi gjuhët që dinë. Por ndonjëherë, mund të ndodhin rrëshqitje aksidentale. Dhe shkenca prapa pse ndodh kjo po zbulon njohuri befasuese se si funksionon truri ynë.
Hulumtimi se si njerëzit shumëgjuhësh kontrollojnë më shumë se një gjuhë në mendjet e tyre është kompleks dhe ndonjëherë kundërintuitiv. Rezulton se kur një person shumëgjuhësh dëshiron të flasë, gjuhët që dinë mund të jenë aktive në të njëjtën kohë, edhe nëse vetëm njëra mësohet. Këto gjuhë mund të ndërhyjnë me njëra-tjetrën, për shembull të ndërhyjnë në të folur pikërisht kur nuk i prisni. Dhe ndërhyrja mund të shfaqet jo vetëm në gabimet e fjalorit, por edhe në nivelin e gramatikës ose theksit.
“Nga hulumtimi, ne e dimë se si dygjuhëshit ose shumëgjuhëshit, sa herë që jeni duke folur, të dyja gjuhët ose të gjitha gjuhët që dini aktivizohen”, thotë Mathieu Declerck, një studiues i lartë në Universitetin Vrije në Bruksel.
“Për shembull, kur doni të thoni ‘qen’ si një dygjuhësh franko-anglisht, nuk aktivizohet vetëm ‘qen’, por edhe ekuivalenti i tij i përkthimit, kështu që aktivizohet edhe ‘chien’”.
Si i tillë, folësi duhet të ketë një lloj procesi kontrolli gjuhësor. Nëse mendoni për këtë, aftësia e folësve dygjuhësh dhe shumëgjuhësh për të ndarë gjuhët që kanë mësuar është e jashtëzakonshme. Mënyra se si ata e bëjnë këtë shpjegohet zakonisht përmes konceptit të inhibimit – një shtypje e gjuhëve jo relevante. Kur një vullnetari dygjuhësh i kërkohet të emërojë një ngjyrë të shfaqur në një ekran në një gjuhë dhe më pas ngjyrën tjetër në gjuhën e tyre tjetër, është e mundur të maten pikat e aktivitetit elektrik në pjesët e trurit që kanë të bëjnë me gjuhën dhe ndërgjegjësimin e vëmendjes.
Kur ky sistem kontrolli dështon, megjithatë, mund të ndodhin ndërhyrje dhe gabime. Për shembull, frenimi i pamjaftueshëm i një gjuhe mund të bëjë që ajo të “shfaqet” dhe të ndërhyjë kur ju duhet të flisni në një gjuhë tjetër.
Vetë Declerck nuk është i panjohur për përzierjen aksidentale të gjuhëve. Repertori mbresëlënës gjuhësor belg fjet holandisht, anglisht, gjermanisht dhe frëngjisht. Kur ai punonte në Gjermani, një udhëtim i rregullt me tren për në Belgjikë mund të përfshinte shumë zona të ndryshme gjuhësore – dhe një stërvitje të konsiderueshme për aftësitë e tij të ndërrimit të gjuhës.
“Pjesa e parë ishte në gjermanisht dhe unë do të hipja në një tren belg ku pjesa e dytë ishte në frëngjisht,” thotë ai. “Dhe më pas, kur kaloni Brukselin, ata e ndryshojnë gjuhën në holandisht, që është gjuha ime amtare. Kështu që në atë hark kohor prej rreth tre orësh, sa herë që vinte dirigjenti, më duhej të ndërroja gjuhën”.
“Gjithmonë jam përgjigjur në një gjuhë të gabuar, disi. Ishte thjesht e pamundur të vazhdoja me të”.
Në fakt, skenarët e ndërrimit të gjuhës – edhe pse në laborator dhe jo në tren – përdoren shpesh nga studiuesit për të mësuar më shumë se si njerëzit shumëgjuhësh kontrollojnë gjuhët e tyre. Dhe gabimet mund të jenë një mënyrë e shkëlqyeshme për të fituar njohuri se si i përdorim dhe kontrollojmë gjuhët që njohim.
Tamar Gollan, profesoreshë e psikiatrisë në Universitetin e Kalifornisë në San Diego, ka vite që studion kontrollin e gjuhës në dygjuhësh. Hulumtimi i saj shpesh ka çuar në gjetje kundërintuitive.
“Mendoj se ndoshta një nga gjërat më unike që kemi parë te dygjuhëshit kur ata përziejnë gjuhët është se ndonjëherë duket sikur e pengojnë gjuhën mbizotëruese aq shumë saqë në fakt janë më të ngadalshëm për të folur në kontekste të caktuara”, thotë ajo.
Me fjalë të tjera, gjuha mbizotëruese e një personi shumëgjuhësh ndonjëherë mund të marrë një goditje më të madhe në disa skenarë. Për shembull, në detyrën e emërtimit të ngjyrave të përshkruar më sipër, mund t’i duhet më shumë kohë që një pjesëmarrësi të kujtojë një fjalë në gjuhën e tij të parë kur kalon nga e dyta, krahasuar me të kundërtën.
Pjesëmarrësit ndonjëherë lexojnë një fjalë në gjuhën e duhur, por me theksin e gabuar
Në një nga eksperimentet e saj, Gollan analizoi aftësitë e ndërrimit të gjuhës së dygjuhëshëve spanjisht-anglisht duke i detyruar ata të lexonin me zë të lartë paragrafë që ishin vetëm në anglisht, vetëm në spanjisht dhe paragrafë që përzienin rastësisht anglisht dhe spanjisht.
Gjetjet ishin befasuese. Edhe pse ata i kishin tekstet pikërisht aty përpara, pjesëmarrësit përsëri bënin “gabime ndërhyrëse” kur lexonin me zë të lartë, për shembull, duke thënë rastësisht fjalën spanjolle “pero” në vend të fjalës angleze “por”. Këto lloj gabimesh ndodhën pothuajse ekskluzivisht kur ata po lexonin me zë të lartë paragrafët e gjuhëve të përziera, të cilat kërkonin kalimin midis gjuhëve.
Edhe më befasuese ishte se një pjesë e madhe e këtyre gabimeve të ndërhyrjes nuk ishin fjalë që pjesëmarrësit i kishin “kapërcyer” fare. Përmes përdorimit të teknologjisë së gjurmimit të syve, Gollan dhe ekipi i saj zbuluan se këto gabime bëheshin edhe kur pjesëmarrësit shikonin drejtpërdrejt fjalën e synuar.
Dhe edhe pse shumica e pjesëmarrësve ishin folës dominues të anglishtes, ata bënë më shumë nga këto gabime ndërhyrëse për fjalët në anglisht sesa spanjishten e tyre më të dobët – diçka që Gollan shpjegon është pothuajse si një përmbysje e dominimit të gjuhës.
“Unë mendoj se analogjia më e mirë është, imagjinoni se ka një gjendje në të cilën ju befas bëheni më të mirë për të shkruar në dorën tuaj jo dominuese”, thotë ajo.
“Ne e kemi quajtur këtë dominim të kundërt, ne kemi bërë një punë vërtet të madhe nga kjo sepse sa më shumë e mendoj për të, aq më shumë e kuptoj se sa unike është kjo dhe sa e çmendur është”.
Kjo mund të ndodhë edhe kur ne jemi duke mësuar një gjuhë të dytë – kur të rriturit janë të zhytur në gjuhën e re, ata mund ta kenë më të vështirë të përdorin fjalët nga gjuha e tyre amtare.
Efektet e kundërta të dominimit mund të jenë veçanërisht të dukshme kur dygjuhëshit ndërrojnë gjuhë në një bisedë të vetme, thotë Gollan. Ajo shpjegon se kur përziejnë gjuhët, shumëgjuhëshit po lundrojnë në një lloj akti balancues, duke penguar gjuhën më të fortë për të barazuar gjërat – dhe ndonjëherë, ata shkojnë shumë larg në drejtimin e gabuar.
“Dygjuhët përpiqen t’i bëjnë të dyja gjuhët njësoj të arritshme, duke penguar gjuhën dominuese për ta bërë më të lehtë përzierjen përpara dhe mbrapa”, thotë ajo.
“Por ata ndonjëherë ‘kapërcejnë’ atë frenim dhe ai përfundon të dalë më ngadalë se gjuha jo dominuese”.
Eksperimentet e Gollanit gjetën gjithashtu dominim të kundërt në një fushë tjetër befasuese – shqiptimin. Pjesëmarrësit ndonjëherë lexojnë një fjalë në gjuhën e duhur, por me theksin e gabuar. Dhe përsëri, kjo ndodhi më shumë për fjalët angleze sesa për ato spanjisht.
“Ndonjëherë dygjuhëshit do të prodhojnë fjalën e duhur, por me theksin e gabuar, që është një ndarje vërtet interesante që ju tregon se kontrolli i gjuhës po zbatohet në nivele të ndryshme të përpunimit,” thotë Gollan. “Dhe ka një ndarje midis specifikimit të theksit dhe specifikimit se nga cili leksik do t’i nxirrni fjalët.”
Dhe madje edhe përdorimi ynë i gramatikës në gjuhën tonë amtare mund të ndikohet gjithashtu në disa mënyra befasuese, veçanërisht nëse jeni zhytur shumë në një mjedis gjuhësor të ndryshëm.
“Truri është i lakueshëm dhe i adaptueshëm”, thotë Kristina Kasparian, një shkrimtare, përkthyese dhe konsulente që ka studiuar neurolinguistikë në Universitetin McGill në Montreal, Kanada.
“Kur jeni të zhytur në një gjuhë të dytë, kjo ndikon në mënyrën se si e perceptoni dhe përpunoni gjuhën tuaj amtare”.
Si pjesë e një projekti më të gjerë të bërë për kërkimin e saj të doktoraturës, Kasparian dhe kolegët e saj testuan vendasit italianë që kishin emigruar në Kanada dhe kishin mësuar anglisht si të rritur. Të gjithë ata kishin raportuar në mënyrë anekdotike se italishtja e tyre po ndryshkohej dhe se nuk e përdornin shumë në jetën e përditshme.
Pjesëmarrësve iu treguan një sërë fjalish në italisht dhe u kërkua të vlerësonin se sa të pranueshme ishin ato. Në të njëjtën kohë, aktiviteti i tyre i trurit u mat edhe përmes një metode elektroencefalografie (EEG). Përgjigjet e tyre u krahasuan me ato të një grupi italianësh njëgjuhësh që jetonin në Itali.
Emigrantët italianë kishin më shumë gjasa të refuzonin fjalitë e sakta italiane si jogramatikore nëse ato nuk përputheshin me gramatikën e saktë angleze.
“Ishin katër lloje të ndryshme fjalish dhe dy prej tyre ishin të pranueshme si në italisht ashtu edhe në anglisht dhe dy prej tyre ishin të pranueshme vetëm në italisht”, thotë Kasparian.
Një shembull i tipit të fundit do të ishte fjalia: “I ladri che arresta il poliziotto presentono in macchina”. (Në shqip: “Hajdutët që arrestojnë policin presin në makinë.”)
Siç rezulton, migrantët italianë kishin më shumë gjasa të refuzonin fjalitë e sakta italiane si jogramatikore nëse ato nuk përputheshin me gramatikën e saktë angleze. Dhe sa më shumë të zotëronin anglishten, aq më gjatë kishin jetuar në Kanada dhe sa më pak të përdornin italishten e tyre, aq më shumë kishte të ngjarë t’i kishin gjetur fjalitë e sakta italiane jogramatike.
Ata gjithashtu treguan modele të ndryshme të aktivitetit të trurit në krahasim me italianët që jetonin në Itali. Duke përdorur një elektroencefalogram (EEG) për të regjistruar aktivitetin e trurit, Kasparian dhe kolegët e saj synuan të kapnin një “fotografi milisekonda për milisekondë” të aktivitetit elektrik në trurin e pjesëmarrësve ndërsa përpunimi i gjuhës u shpalos.
Ata zbuluan se, kur u paraqitën me fjali që ishin gramatikisht të pranueshme vetëm në italisht (por jo në anglisht), italianët që jetonin në Kanada treguan modele të ndryshme të aktivitetit të trurit në krahasim me ata në Itali.
Në fakt, aktiviteti i tyre i trurit ishte më në përputhje me atë që do të pritej nga anglishtfolësit, thotë Kasparian, duke sugjeruar që truri i tyre po i përpunonte fjalitë ndryshe nga homologët e tyre njëgjuhësh në shtëpi.
Anglishtja mbështetet më shumë në renditjen e fjalëve sesa italishtja, shpjegon Kasparian. Dhe emigrantët po mbështeteshin më shumë në shenjat e gramatikës angleze, thotë ajo, edhe pse lexonin në italisht.
“Edhe një gjuhë e parë mund të ndryshojë, edhe nëse është një gjuhë që ju e keni përdorur çdo ditë për pjesën më të madhe të jetës tuaj,” thotë ajo.
Sigurisht, shumica e njerëzve shumëgjuhësh janë mjaft të aftë për të mbajtur të drejtë gramatikën e gjuhës së tyre amtare. Por studimi i Kasparian, si dhe të tjera të bëra si pjesë e projektit të saj më të gjerë kërkimor, tregojnë se gjuhët tona nuk janë vetëm statike gjatë gjithë jetës sonë, por po ndryshojnë, konkurrojnë në mënyrë aktive dhe ndërhyjnë me njëra-tjetrën.
Lundrimi i një ndërhyrjeje të tillë ndoshta mund të jetë pjesë e asaj që e bën të vështirë për një të rritur të mësojë një gjuhë të re, veçanërisht nëse ata janë rritur në një gjuhë.
“Sa herë që shkoni për të folur këtë gjuhë të re, gjuha tjetër është si ‘hej, unë jam këtu’” thotë Matt Goldrick, profesor i gjuhësisë në Universitetin Northwestern në Evanston, Illinois. “Pra, Sfida është, ju duhet ta ndrydhni këtë gjë që është kaq automatike dhe kaq e lehtë për t’u bërë, në favor të kësaj gjëje që është tepër e vështirë për t’u bërë pasi jeni duke e mësuar për herë të parë.
“Ju duhet të mësoni se si të tërhiqni frenat diçkaje që normalisht nuk duhet ta frenoni, thjesht del natyrshëm, apo jo? Nuk ka asnjë arsye për ta tërhequr atë. Dhe kështu, mendoj se kjo është një aftësi shumë e vështirë që duhet të zhvillohet, dhe kjo është pjesë e arsyes pse është kaq e vështirë”.
Një gjë që mund të ndihmojë? Duke u zhytur në mjedisin e gjuhës së huaj.
“Ju po krijoni një kontekst në të cilin po e frenoni fuqishëm këtë gjuhë tjetër dhe po praktikoni shumë për të frenuar atë gjë tjetër, në mënyrë që t’i jepet hapësirë gjuhës tjetër (të re) të bëhet më e fortë,” thotë Goldrick.
“Dhe pastaj kur të ktheheni nga ajo përvojë e zhytjes, shpresojmë se jeni në një vend ku mund ta menaxhoni më mirë atë konkurrencë,” shton ai. “Kjo nuk do të largohet kurrë, ajo konkurrencë nuk do të zhduket kurrë, thjesht bëhesh më i mirë në menaxhimin e saj”.
Menaxhimi i konkurrencës është sigurisht diçka në të cilën njerëzit shumëgjuhësh priren të kenë shumë praktikë. Shumë studiues argumentojnë se kjo u sjell atyre disa avantazhe njohëse – megjithëse vlen të përmendet se juria është ende e paqartë për këtë, me të tjerët që thonë se hulumtimi i tyre nuk tregon besueshmëri dëshmi për një avantazh njohës dygjuhësh.
Në çdo rast, përdorimi i gjuhëve është padyshim një nga aktivitetet më komplekse që njerëzit mësojnë të bëjnë. Dhe nevoja për të menaxhuar shumë gjuhë është lidhur me përfitimet njohëse në shumë studime, në varësi të detyrës dhe moshës.
Disa studime kanë treguar se dygjuhëshit performojnë më mirë në detyrat e kontrollit ekzekutiv, për shembull në aktivitetet kur pjesëmarrësit duhet të përqendrohen në informacionin kundërintuitiv. Të folurit e shumë gjuhëve është lidhur gjithashtu me shfaqjen e vonuar të simptomave të demencës. Dhe sigurisht, shumëgjuhësia sjell shumë përfitime të dukshme përtej trurit, jo më pak përfitimin social të të qenit në gjendje të flasësh me shumë njerëz.
Por edhe pse shumëgjuhësia ime mund të më ketë sjellë disa avantazhe, nuk i ka kursyer skuqjet e mia. Disi e turpshme, nuk jam rikthyer në atë furrë të veçantë që prej gabimit tim të rastësishëm të gjuhës. Pra, ndoshta më shumë udhëtime pastiçerie janë në rregull – të gjitha në emër të ushtrimit të kontrollit të gjuhës, natyrisht.
