Martina Carbonaro, 14 vjeç, jetonte në Afragola (Napoli) me familjen e saj. Një studente dhe entuziaste e muzikës, ajo u përshkrua nga miqtë dhe të afërmit si një vajzë me diell dhe plot gjallëri. Mbrëmjen e së hënës, më 26 maj, Martina doli nga shtëpia për të blerë akullore me një shoqe, e veshur me xhinse dhe një bluzë të zezë. Kontakti i fundit me nënën ishte rreth orës 8:30 të mbrëmjes, kur ajo tha se do të kthehej së shpejti. Që atëherë, telefoni i saj nuk përgjigjet më. Nëna raportoi zhdukjen gjatë natës, duke theksuar se vajza e saj nuk ishte larguar kurrë pa paralajmërim. Pastaj zbulimi i trupit të saj dhe rrëfimi i ish-të dashurit të saj, Alessio Tucci.
Më 1 Mars një letër dashurie në rrjetet sociale.
Dhe si gjithmonë, janë mediat sociale ato që përpiqen të japin një ide mbi ate qe ndodh. Martina ishte një adoleshente normale. Rrjetet e tjera sociale me imazhe kushtuar nënës, por edhe të dashurit të saj, atij që do të bëhej vrasësi i saj. Më 1 mars të këtij viti, në Facebook-un e Martina Carbonaro-s u postua një letër dashurie, ndoshta nga Martina për Alessio Tucci-n.
Teksti i letrës së dashurisë
Ja çfarë shkroi Martina më pak se dy muaj më parë. “Dashuria ime, e di që gjithmonë them të njëjtat gjëra, por ti e di që nuk jam e mirë me fjalët, veçanërisht me ty. Por thellë në zemrën time po ndryshoj që ti të jesh një person më i mirë që do të jetë pranë teje, që do të jetë pranë teje ditë pas dite, ti je personi me të cilin dua të martohem, ti je personi me të cilin dua të plakem. Ti je personi me të cilin dua të krijoj familje. Duke më parë të martohem me burrin e jetës sime, e di që ndoshta nuk do t’i besosh këto fjalë, sepse të kam lënduar në të kaluarën, e di mirë që gabova, veçanërisht që nuk të bëra të besosh më tek unë. Të bëra të humbasësh besimin tek unë, por do të përpiqem të të bëj të më besosh ditë pas dite edhe kur ke frikë dhe nuk do, por do të duhet kohë dhe e njoh dashurinë time, por të premtoj se… Do të të dua edhe kur asnjëri prej nesh nuk do ta bëjë, edhe kur jemi të zemëruar, të hutuar dhe “të zhgënjyer”, të premtoj se gjithmonë do të të dua. Nëse do të më pyesnin se çfarë më pëlqen tek ti, mendoj se nuk do të dija nga t’ia filloja për të formuluar një përgjigje. Do të filloja duke…” Duke të treguar për fuqinë e syve të tu që më dridhen zemra dhe shpirti, do të kaloja te forca e buzëqeshjes sate që magjikisht largon çdo dhimbje, do të arrija te ëmbëlsia e kraharorit tënd mbi të cilin mbështetem për të ndjerë ngrohtësinë tënde dhe zemrën tënde dhe krahët e tu që çdo herë më marrin dhe më mbajnë pranë teje. Mund të flisja për delikatesën dhe në të njëjtën kohë forcën e duarve të tua që enden me kuriozitet mbi trupin tim, të gatshme për të larguar çdo dhimbje”.
Kërkesa për falje «E di shumë mirë që gabova, veçanërisht që nuk të bëra të besosh më tek unë. Të bëra të humbasësh besimin tek unë…», duket se shkruan Martina jo për të festuar një dashuri të ndërsjellë, por për ta fituar atë përsëri.
Thotë: “Isha gabim”, “nuk do ta besosh”, “Të lëndova”. Ekziston një ndjenjë e fortë faji. Por ka edhe shenja të dashurisë toksike. “Do të të dua edhe kur asnjëri prej nesh nuk do të të dua”, një fjali që dhemb kur lexohet.
Nuk ka të bëjë me dashuri të shëndetshme, por me varësi emocionale. Nga frika se mos të braktisen, të refuzohen. Është dashuria që shihet si spiranca e fundit, edhe kur dhemb.
