Në një gala bamirësie luksoze në Manhattan, muzikanti dhe humanisti italian Andrea Bocelli, mahniti një sallë plot me njerëzit më të pasur në botë, duke bërë atë që pak guxojnë thënien e së vërtetës pushtetit financiar, shkruan lumo.feji.io.
Eventi kishte për qëllim të nderonte Bocellin për filantropinë e tij në rritje, por në vend që të mbante një fjalim pranimi të sjellshëm, ai i shikoi drejtpërdrejt miliarderët si Mark Zuckerberg dhe Elon Musk dhe me qetësinë që e karakterizon u tha: “Nëse mund të shpenzoni miliarda dollarë për të ndërtuar raketa dhe hiperhapësirë, mund të shpenzoni miliona dollarë për të ushqyer fëmijë. Nëse e quani veten vizionar, provojeni – jo me para, por me mirësi”.
Salla ra në heshtje. Kamera kapi Zuckerberg duke shikuar bosh në tavolinë.
Por Bocelli nuk u ndal me kaq. Ai njoftoi më tej se do të dhuronte 8 milionë dollarë nga të ardhurat e tij nga muzika dhe bamirësia për të financuar programe strehimi dhe shëndeti mendor për familjet në vështirësi në Los Angelos dhe në të gjithë vendin.
“Lakmia nuk është pushteti por dhembshuria”, theksoi ai.
Një heshtje ra në dhomë. Mediat sociale shpërthyen menjëherë, ndërsa klipet e komenteve të Bocellit qarkulluan në të gjithë botën.
Zuckerberg u duk i ngrirë, ndërsa të pranishmit e tjerë lëvizën në mënyrë të pakëndshme në vendet e tyre.
Bocelli nuk bëri vetëm një thirrje, por lëshoi një sfidë ”për të ripërcaktuar pasurinë si një mjet për njerëzimin, jo vetëm për pushtetin”.
Dhurimi ishte një shembull i prekshëm i mesazhit të tij: “dhembshuria është më e fuqishme se lakmia”.
Adhuruesit, personazhet e famshëm dhe organizatat humanitare e lavdëruan menjëherë Bocellin në të gjithë botën.
Shumë e quajtën atë “akti më i guximshëm i një muzikanti në dekada” dhe “një masterklas
në përdorimin e famës për drejtësi”.
Fjalët dhe veprimet e Bocellit nuk kishin të bënin vetëm me përballjen me super të pasurit; ato ishin një mësim mbi lidershipin, moralin dhe ndikimin.
Në këtë mbrëmje, ai i kujtoi botës se, ”aftësia për t’u kujdesur për të tjerët”.
Gazetarët vunë në dukje se fjalimi i qetë, por i fuqishëm i Bocellit mbante një peshë që pak
mund ta krahasojnë.
Kritikët bien dakord se; “fjalimi i tij nuk ishte sensacionalist – ishte i thellë, i qëllimshëm dhe urgjentisht i nevojshëm”.
Deri në fund të natës, Andrea Bocelli kishte arritur diçka të jashtëzakonshme: ai i sfidoi miliarderët publikisht, mobilizoi veprime të menjëhershme filantropike dhe i kujtoi botës se; ”arti dhe muzika mund të nxisin ndryshimin në mënyra që vetëm paratë nuk munden kurrë”.
Shumë personazhe të famshëm shprehën mbështetjen e tyre në Twitter, duke e lavdëruar për guximin dhe qartësinë morale.
