Përpara paralajmërimeve, është e drejtë të pranohet shkalla e arritjes së Presidentit Macron.
Nuk po bëhet mjaftueshëm për këtë, por kjo është hera e parë që një president qeverisës i Republikës së Pestë rizgjedhet.
Po, presidentët e kanë mbajtur Elysee më parë. Por si François Mitterrand në 1988 dhe Zhak Shirak në 2002 ishin efektivisht në opozitë në periudhën para votimit.
Në të dyja rastet, qeveria aktuale ishte, si rezultat i zgjedhjeve parlamentare afatmesme, në duart e armiqve të presidentit. Edhe pse në detyrë, Mitterrand dhe Chirac ishin politikisht të pafuqishëm, por kjo ndihmoi kur rrota u kthye përsëri dhe ata e gjetën veten përsëri në favor.
Sa i përket fitores së Charles de Gaulle në 1965, ai kurrë nuk ishte zgjedhur nga populli në radhë të parë.
Pra, Emmanuel Macron është presidenti i parë në kohët moderne që pasi ka drejtuar për një mandat të plotë çdo aspekt të politikës së jashtme dhe të brendshme, ka fituar sërish besimin e popullit.
Kur merrni parasysh marrëdhënien e gjatë të Francës me qeverinë, e cila në thelb është për t’i brohoritur, pastaj për t’i larguar në rastin e parë, kjo nuk është një arritje e mirë.
Ai e ka bërë këtë me dy metoda, e para prej të cilave premton mirë për pesë vitet e ardhshme, e dyta më pak.
Rezultatet tregojnë se të fshehur nën masën e valëzuar të karikaturave të mediave sociale, të pasurit arrogantë parizianë, turma e zemëruar provinciale, ka miliona francezë të tipit të mesëm që mendojnë se Emmanuel Macron nuk ka qenë aspak një president i keq.
Këta njerëz vlerësojnë se papunësia nuk është më një çështje politike, kryesisht për shkak të reformave të Macron. Ata mendojnë se trajtimi i tij i Covid-it ishte kompetent dhe ata pajtohen se shtyrja e moshës së pensionit është e pashmangshme.
Ata gjithashtu dallojnë një lider që mund të mbajë më shumë se të vetën në skenën ndërkombëtare. Ata janë të lumtur që është dikush në Elysee me shtatin për të folur drejtpërdrejt me Putinin, edhe nëse kjo ishte një përpjekje e pafrytshme.
Dhe ata mendojnë se nën Macron, Franca mund të aspirojë të marrë drejtimin në Evropë, në një kohë kur vizioni i tij për autonomi më të madhe ushtarake dhe ekonomike për BE-në po duket gjithnjë e më i rëndësishëm. Kontrasti në këtë front me Marine Le Pen nuk mund të ishte më i fortë.
Këta njerëz mund të mos e pëlqejnë veçanërisht Emmanuel Macron, ai është shumë i ndryshëm, por mjaft për ta respektuar atë.
Sidoqoftë, aspekti i dytë i metodologjisë së Macron është më problematik, dhe këtu hyjnë paralajmërimet.
Pesë vjet më parë, Macron bëri një lojë të shkëlqyer për gjendjen e politikës moderne.
Duke pushtuar qendrën, ai shkatërroi çiftin e vjetër të konservatorëve dhe socialdemokratëve, dhe duke përdorur fuqitë e nënkuptuara në Republikën e Pestë të De Gaulle, ai instaloi një sistem qeverisjeje shumë të personalizuar dhe shumë të përqendruar nga Elysee.le pen
Opozita u detyrua në “ekstremet” majtas dhe djathtas, ku ai besonte se nuk mund të përbënin kurrë një kërcënim real. Deri tani ai ka pasur të drejtë, siç e tregojnë edhe këto zgjedhje.
Por zgjedhjet kanë demonstruar edhe diçka tjetër: se gjithnjë e më shumë njerëz në Francë tani janë të përgatitur të ndeshen me “ekstremet”. Ata e bëjnë këtë sepse, falë revolucionit të suksesshëm të Macron, nuk ka ku të shkojnë tjetër nëse duan ta kundërshtojnë atë.
Shumë prej këtyre votuesve, veçanërisht miliona që zgjodhën kandidatin e së majtës ekstreme Jean-Luc Mélenchon, tani duan hakmarrjen e tyre ndaj kreut të shtetit të sapozgjedhur.
Ata shpresojnë se mund ta bëjnë këtë në zgjedhjet parlamentare që do të mbahen në qershor. Por nëse kjo nuk funksionon, ata ëndërrojnë për një “raund të tretë” social në shtator, duke marrë formën e demonstratave kundër Macron në rrugë, veçanërisht nëse ai deri atëherë ka nisur një valë të re reformash.
Emmanuel Macron pa dyshim do të fillojë këtë mandat të dytë duke premtuar një lloj të ri qeverisjeje. Ai do të jetë më shumë dëgjues. Ai e di se ka plagë që duhet të shërohen. Problemi është se ai ka thënë një gjë të tillë më parë, dhe shumë njerëz thjesht nuk e besojnë atë.
“Jo vetëm që këto zgjedhje treguan se ka dy Frances kundërshtare atje. Ajo gjithashtu zbuloi një tendencë në rritje që njerëzit të thonë se kampi i kundërt nuk është legjitim,” tha komentatorja Natacha Polony.
“Në zgjedhjet e kaluara gjithmonë përfunduan me dikë që njerëzit e njihnin si president të të gjithë francezëve. Nuk jam i sigurt se është më kështu.”/albeu.com
